Bijna zeven maanden thuis

Ruim vier maanden geleden schreef ik voor het laatst op dit weblog. De organisatie achter de reisweblogs mailde al steeds bezorgd berichtjes als: “lange tijd niets van u gehoord”. Ik heb op het punt gestaan de laatste keer ook de laatste keer te laten zijn. Immers, als je steeds verslag hebt gedaan van enkele dagen en later weken, waar begin je dan als je verslag wilt doen van enkele maanden. En is het nog wel interessant om iets over Joselore en ons gezin te lezen, zoveel maanden na de reis, de aardbeving en na het laatste verslag waarin staat dat alles inmiddels “zo gewoon” is.
Ik zou mijn naam geen eer aandoen als ik niet gevoelig was geworden door het aanbod van “waarbenjij.nu” om een boek van dit reisweblog te laten maken met 25% korting zolang het Nederlandse voetbalelftal in de race is. Tot morgenavond dus. Bovendien hou ik ervan om iets echt af te ronden en is het leven de afgelopen maanden allesbehalve “gewoon” geweest door een heftige gebeurtenis.

“Dankbaar en intens gelukkig verwelkomen wij...” stond er op het aankomstkaartje van Joselore. “Intens verdrietig nemen wij afscheid van...”, stond er op de rouwkaart van mijn vader, die, voor ons totaal onverwacht, overleed op woensdag 3 maart jl.
Hoe onverwacht mag blijken uit het feit dat ik 2 dagen daarvoor, op 1 maart, het laatste weblog schreef.
Joselore was erbij toen hij overleed, althans in het kamertje ernaast met verpleegster, kleurboek en kleurtjes; ze logeerde met mij bij mijn moeder en kroop ‘s-ochtends in het grote bed van opa en oma alsof ze dat al jaren gewend was, en hield een verhandeling over het verschil in huidskleur tussen haarzelf en oma; ze nam bezoekers bij de hand om ”bij opa te kijken”, die thuis lag opgebaard; ze voerde oma stukjes brood of kroop op haar schoot als ze het moeilijk had en maakte zich “onzichtbaar” zodat ze niemand voor de voeten liep; en ze liep als enige kleinkind voor de kist uit de kerk binnen, gevuld met zo’n 600 genodigden (voor bijna alle aanwezigen de eerste keer dat ze haar “live” aanschouwden, we waren immers pas net uit quarantaine).
Haar onbevangen aanwezigheid tijden de eerste week na het overlijden heeft voor ons allen veel betekent. Ze relativeerde daarmee vele zware momenten. En “zij brengt het nieuwe leven”, zoals mijn broer direct na pappa’s overlijden zei.
We hebben helaas geen foto van Joselore met mijn vader. Toch voelt het of ze met elkaar verbonden zijn. Hij was het die, samen met mijn moeder, in de week dat wij op reis waren naar Haïti om Joselore op te halen, hier in ons huis kwartier kwam maken.
Het koper en zilver werd gepoetst, alles wat los zat of kapot was werd weer gerepareerd, ons erf werd sneeuwvrij gehouden. Nooit eerder logeerden ze in ons huis, nooit eerder kreeg ik een mailtje van hem ( zie zijn reactie op het weblog “Twee dagen voor vertrek”).
En Joselore? Die vraagt rustig als we zeggen dat de andere opa aan de lijn is: “leeft ie nog wel?”.

En dan gaat het leven verder zo goed en kwaad als het kan. Met vele bijzondere momenten. Bijzonder omdat Joselore ze voor het eerst meemaakt en wij met haar. Bijzonder omdat mijn vader er voor het eerst niet bij is. Bijzonder omdat ze voor het laatst in mijn ouderlijk huis plaatsvinden omdat dat is verkocht en ga zo maar door.

Een moment als Pasen, dat altijd met een traditie van hardgekookte eieren verven, verstoppen en dan opeten wordt gevierd. Ook Joselore verslond ze, al begreep ze de lol van het eerst moeten “kippen” voordat je ze eet niet echt.

Een feest als Koninginnedag. Leg het een kind uit Haïti maar eens uit wat dat betekent. In oranje uitgedost worden en dan naar een feestterrein met honderden andere mensen die er vreemd uitzien en vreemd doen. Dat je daar geschminkt kan worden maakt alles anders. “Ik wil een tijger worden en graag nu direct. Ik heb geen boodschap aan rijen wachtende andere kindjes”. En dat je dan geschminkt en al met Nicolien en pappa op je prachtig versierde fiets in optocht achter een muziekkorps te paard mag rijden, maakt het een nog groter feest. En dan nog een prijs winnen ook!...

Naar het huis in Frankrijk op vakantie. Aankomen met sneeuw en verontwaardigd zijn dat we niet direct sneeuwballen gaan gooien. Samen met Nicolien eindeloos in de hangmat heen en weer zwaaien: ‘”kijk, we zitten in een boot en het stormt”. En alle mogelijke friemelbeestjes bestuderen en ontleden.

De hele week naar school inclusief overblijven en dan na afloop ook nog spelen, bij voorkeur met de grote jongens want daar kun je zo leuk de slappe lach mee krijgen.

Bij elke mogelijke gelegenheid geschminkt worden: door de andere kinderen uit de klas, op school of bij hen thuis, tijdens feesten of gewoon thuis door je zus.
En de stickers die je krijgt/vindt op je gezicht plakken en daar de hele dag mee rondlopen.

Bij het winkelen onder de kledingrekken kruipen en daar knoopjes en kaartjes rapen en thuis in je schattendoosje doen. (evenals hagelslag, stukjes kaas en worst en 10-tallen flesjes met water en limonade, bleek onlangs)

Het taalgebruik van je puberende zus overnemen en je moeder vertellen dat ze beter moet luisteren want dat je toch al gezegd hebt wat je op je boterham wilt of haar verontwaardigd duidelijk maken dat 1x iets zeggen echt wel genoeg is ,want ze is niet doof.

Hakketakken met je zus, aan elkaar zitten en duwen en trekken, maar ook samen heel veel plezier hebben en haar erg missen als ze er niet is.

Naar de kapper om je haren te laten invlechten, precies weten wat je wilt (platte vlechtjes) en weten hoe je je hoofd moet meedraaien voor het juiste resultaat (al wilde ze eerst niet naar binnen. Ze vond het er maar vies en oud en al die lawaaiige zwarte mensen... Hoezo aangepast.).

Geweldig, bijna vloeiend, Nederlands praten zonder accent, al mist ze, volgens de juf, nog wel een paar ‘basiswoorden’ , zoals “zoom”, “etalage”, “broodafdeling”. Tsja, dat krijg je met alleen ‘groten’ om je heen...

Iedereen voor de gek houden, gieren van het lachen, woordgrapjes maken, maar ook diep beledigd zijn bij correcties en dan zo boos kijken dat je er haast bang van wordt.

En zo kunnen we nog eindeloos doorgaan want het is genieten met ons grietje en dat doen we dan ook volop. Hopelijk geven de foto’s daar een goed beeld van. Dankbaar en intens gelukkig zijn we dat we nog een keer de kans hebben (gekregen) een klein mensje groot te brengen.

Een daarmee sluit ik dit weblog af. Een weblog waarmee ik heb geprobeerd het begin van Joselore’s leven met ons te beschrijven en een beeld te geven van ons adoptieavontuur. Wat dat was het en dat is het: een groot, maar vooral prachtig avontuur.

Dorine