Vijf dagen thuis

Wij hadden een zeker ritme met z'n drietjes, al waren we er ons niet zo bewust van. Ons ritme werd door de week grotendeels bepaald door school en werk en op zaterdag door hockey en werk. Maar als we "vrij" waren waren we, mede door de leeftijd van Nicolien, gewend aan een grote vrijheid. Vooral in het weekend rommelden we maar wat aan, vooral 's-ochtends, met een laat ontbijt, vaak gezellig samen op bed. Ook Joselore had een ritme in Haïti. Het werd grotendeels bepaald door de zon (opstaan rond 5.30 uur als het licht werd en naar bed als het donker wordt, zo rond 18 uur i.v.m. een gebrek aan continuïteit in de elektriciteit), de dagelijkse maaltijden 2 a 3 keer per dag en, het laatste jaar, ook door school in de ochtend. Wij wisten dat ons ritme zou (moeten) veranderen evenals de daarbij ontstane gewoontes, zoals de lezen van de krant tijdens het ontbijt. Toen Joselore in Haïti en ook in het vliegtuig naar huis en de eerste dag thuis het klokje rond sliep, hoopten wij natuurlijk stiekem dat ze dat ritme in stand zou laten, vooral in de kerstvakantie om door te slapen tot 8 uur in de ochtend. Nou die hoop is inmiddels vervlogen. Of het alle emoties zijn, de indrukken, een verlate jetlag of wat dan ook. Wie om 2 uur 's-nachts vraagt om een " gateau" en om 5 uur '-ochtends wakker wordt en dan alleen maar verder slaapt bij jou in bed (en jij dus niet) zit niet bepaald in een ritme. En om er toch een beetje ritme in te krijgen (en ter voorkoming van een confrontatie met het enorme ochtendhumeur van ons grietje als ze te laat of te weinig te eten krijgt direct na het opstaan) zie je ons nu gevieren 3x daags aan de eettafel. En aangezien ons dametje alles direct oppikt en nadoet zijn alle goeie oude tafelmanieren maar weer van stal gehaald. Als je Haïtiaanse dochter en zusje bovendien geleerd heeft om keurig haar handen en mond schoon te vegen als ze klaar is, te wachten tot iedereen klaar is en haar bordje op te ruimen na afloop, dan kun je als grote (en kleine) mensen niet achterblijven, toch? Gelukkig voor de familie ligt haar eettempo al een stuk hoger, haha. Ons ritme wordt nu voor een groot deel bepaald door het hare. En zo komt het dat je soms uren met een klein meisje op schoot zit te niksen omdat ze alleen maar bij jou wil zijn omdat ze een " off day" heeft. Of in het donker naast haar bed zit (inmiddels met zaklamp en zitzak) omdat ze niet wil of kan slapen, maar het bij weggaan op een schreeuwen zet. Ik wilde al dagen schrijven op het weblog maar heb daar gewoon geen tijd voor gehad of was te moe. En dat de kerstboom pas vanmiddag versierd werd (op z'n Amerikaans, met gekleurde lichtjes en alle franje en zo).
Ook wij, ervaren ouders, zijn opnieuw overrompeld door de impact van het krijgen van een nieuw kind. Structuur bieden maar je tegelijkertijd overgeven aan haar ritme. De eerste dagen een ware worsteling, mede veroorzaakt door moeheid en emoties. Maar als je er aan toegeeft met een geweldig resultaat. Een meisje dat vandaag de hele dag in haar hum was en iedereen om haar vingers wond. Ze heeft heel veel humor, lacht het hardst om haar eigen grappen met een ongelooflijk vette lach, is in voor alles en, net als Nicolien, heel erg fysiek ingesteld en dol op muziek. Een nieuw, gezamenlijk ritme komt wel. Geduld is een schone zaak, in de positieve zin van het woord. Dat blijkt maar weer.

De eerste paar dagen en dan vooral in Haïti verzamelde en hamsterde Joselore alles in de zakken van haar broeken, vesten of waar maar wat in kon. En het rugzakje vol "eigen" spulletjes, gekregen van Lydie's tehuis, moest overal mee naar toe. Alles was van haar en oh wee als iemand er aan zat, dan was het huis te klein. Datzelfde gold voor eten, in welke vorm dan ook. De inhoud van onze koffers was niet veilig, ook alle pillen werden ingepikt, want het konden eens snoepjes zijn en tijdens de maaltijden werden bergen eten opgestapeld en naar binnen gewerkt. Maat houden was er niet bij.
Nu, 5 dagen in Nederland, is dat al heel erg veranderd. Oké, bij alles wat ze krijgt wordt nog wel eerst gevraagd of het van haar is en er worden met de dingen die ze krijgt prachtige opstellingen gemaakt op "haar" tafeltje, maar er wordt ook uitgedeeld. Zo krijgt mamma elke ochtend een stukje koek van haar "gateau" en worden de lichtgevende sterren steeds verplaatst naar plekjes waar we samen zitten. Je moet ze dan natuurlijk niet aanraken, want ze zijn van haar, maar het begin is er. En toen er gisteren voor een half uurtje een meisje van drie kwam spelen werd die aan de hand genomen en naar haar kamer gebracht en mocht ze zelfs Joselore's pop vasthouden. En ook alles wat leuk is of wat ze knap gedaan heeft of al kan moet aan mamma en pappa en Nicolien getoond worden. En dan het eten. De eerste 2 dagen aan tafel wilde ze een berg van alles. Op haar bord werden direct 3 boterhammen gelegd en besmeerd en alles wat wij dan er op deden moest er dan ook nog op, want stel je toch eens voor dat ze iets tekort zou komen. Maar al na 2 dagen was blijkbaar het vertrouwen daar dat je hier genoeg te eten krijgt, want ze hamstert niet meer op haar bord, geeft precies aan wanneer het genoeg is, accepteert een halve boterham en dan weer een halve en we mogen zelfs al af en toe haar boterham smeren of snijden. Over maat houden gesproken... Ze blijft wel haar bijzondere voorkeuren houden zoals de combinatie van hagelslag met oude kaas. En dan de hagelslag eerst op de boterham laten strooien, er vervolgens van afhalen en op je bord laten vallen en dan samen met stukjes kaas met een lepeltje oppeuzelen.
Maat houden in gek doen is er (gelukkig) nog niet bij, maar ja wat wil je als iedereen moet lachen om je capriolen en gekke bekken. En je iedereen aan het dansen en zingen krijgt met je enthousiasme. Dat voor je grote zus, maar ook voor pappa en mamma de maat op een gegeven moment toch echt vol is, dan is dat moeilijk te begrijpen. Heel erg ondeugend worden is dan een beproefd recept en als dat niet wordt geaccepteerd is ook haar maat ineens vol en is het brullen geblazen. Vind je het gek?

P.S.1: Vandaag, 24 december, kregen wij van de IND in Utrecht al Joselore's verblijfsvergunning uitgereikt. Alweer zo'n aardige meewerkende ambtenaar, net als afgelopen dinsdag bij de gemeente Arnhem en trouwens ook tijdens onze reis. Overal troffen wij welwillende en vriendelijke douanebeambten, grondstewardessen, ambassadepersoneel en ga zo maar door.
Zijn het Joselore's ondeugende ogen? Onze ontspannen houding? Of hangt de kerstgedachte al dagen in de lucht? Geen idee, maar fijn is het wel.
P.S 2: Fijne kerstdagen allemaal!