Twee dagen verder

En daar zitten we dan weer achter de computer. Het is bijna lunchtime en als je om 6 uur ochtends opstaat dan kan ik je vertellen dat je een moord doet voor eten rond de klok van 12 uur. We zijn zonet nog even boven op het balkon geweest van het mainhouse (het huis waar alle babies wonen) en hebben de verjaardag van Gerson gevierd. Hij werd vandaag 1 jaar en vond z'n cadeautjes uit Nederland prachtig, pappa en mamma!. Gisteren ook een paar uur met een aantal babies doorgebracht. Ze proberen hier all 80 kindertjes elke dag een uurtje individuele tijd te geven, maar met slechts 2 vrijwilligsters op dit moment is dat wat moeilijk! En aangezien ons meisje niet meer slaapt 's-middags konden wij daar nu mooi aan bijdragen. Joselore vond het toen allemaal best: genoeg speelgoed daarboven op het balkon en toen Peter, de zoon van Brad en Lois, onze gastheer en -vrouw, er ook nog bij kwam was ze helemaal gelukkig. Wat een uitdaagster! Ze weet precies wat ze wel en niet wil en oh wee als we daar niet in mee gaan! En dat doen we niet, dus we mochten al de nodige scenes meemaken met ons dametje. Niet leuk, erg heftig, maar ze heeft ook zo veel te verstouwen in een paar dagen tijd. Het allermoeilijkst vindt ze de autoritten. Om te eten moeten we met de auto van het guesthouse naar het mainhouse. Elke keer zegt ze weer dat ze niet mee wil. Ze kruipt in de auto onder m'n oksel, zelfs af en toe huilend of valt in slaap, zelfs in die 10 minuten tijd. Het enige wat helpt is haar vertellen dat ze gaat eten en daar is ze dol op. Het is heel fijn dat Lois en Brad goed Creools spelen en haar dingen kunnen uitleggen. En ze zijn zo dol op kinderen. Ze vliegen allemaal in hun armen. Het zal wennen zijn voor GLA als zij in april na 3 jaar definitief naar huis gaan (Canada). Hopelijk komt er weer zo'n gezin dat een langere periode blijft.
Zo de bel is gegaan. We gaan eten. Tot gauw.