Hebbes!!!

Een heel klein pikzwart meisje zit nu naast ons achter de computer. Ze schrijft krabbels en zingt en is haar pappa aan het uitdagen door steeds bijna van haar stoel te vallen. En het is alsof het nooit anders was. Wat een wonderlijke ervaring. De afgelopen 48 uur waren zeer hectisch, emotioneel, indrukwekkend, schokkend en ga zo maar door. Op dinsdagochtend stonden we op 6 uur op en om 7 uur zaten we in de taxi naar het vliegveld. Inchecken en om 10 uur de lucht in: wij prinsheerlijk in de businessclass. Hoe dat zo kwam weten we niet, maar we hadden ligstoelen en in de 1,5 uur vliegen kregen we een compleet ontbijt met omelet enz. Een extraatje en achteraf heel fijn want tot 16.30 kregen we niets meer. Op het vliegveld ging alles razendsnel. Voor we het wisten zaten we met Wadson, de chauffeur en al onze koffers in een jeep op weg naar Lydie Parent, waar we Joselore zouden ontmoeten. De tocht erheen was bar en boos. Er zijn heel veel auto's maar die rijden vooral over kuilen, gaten, zand of rijden niet omdat er een band is gesprongen of er zoveel mensen uitpuilen dat ze niet omhoog komen. Het eerste half uur konden we het over ons heen laten komen, we zijn met bezoeken aan oa El Salvodor, Guatamala, Indonesie enz wel wat gewend, maar het laatste stuk omhoog naar Lydie, brak er ook bij mij wat: waterpunten langs de weg waar mensen, wachtend in lange rijen, water proberen te bemachtigen, jongetjes die de auto poetsen en zelfs als er 10-tallen auto's hun uitlaatgassen over hen heen strooien blijven meerennen, mensen die bij een riool toch proberen hun waar te verkopen enz enz. Het is niet te beschrijven wat je hier ziet, meekrijgt, echt nergens mee te vergelijken, maar ook iets heel moois. Zoveel mooie, trotse mensen, goed gekleed. Misschien dat ik later beter kan beschrijven in een ander verslag. Maar laat ik verder gaan daar waar het om gaat: onze ontmoeting met Joselore. Nadat we door een groot hek waren gereden met bewaker met mitrailleur in de arm, stond bovenaan de trap een klein grietje te wachten: zo klein, echt niet te geloven, maar ook zo wijs direct. Ze sprong direct in mijn armen en daar bleef ze tot een uur geleden. Lydie zelf was er nog niet dus hebben we de andere kinderen van het tehuis gezien en foto's gemaakt van alle verzorgers met Joselore. Maar oh wee als er een ander kindje naar mij toekwam. Werd direct weggeschoven, want dat was haar plek. Lydie kwam en een emotioneel gesprek van zeker een uur volgde, waarin we alle cadeautjes (2 koffers vol) uitpakten en spraken over haar huis, haar werk als burgemeester van Petionville enz enz. Ondertussen viel Joselore op mijn schoot in slaap en werd het daar ineens heel erg warm omdat het dametje een plasje had gedaan. Gelukkig kregen we een zak mee maar Joselores favoriete kleertjes en speeltjes erin en was er een reserve broekje enzo, want de rest zat natuurlijk nog in de koffer. Ze is overdag zindelijk, maar het was blijkbaar de spanning. Toen een emotioneel afscheid (Lydie in tranen) en de auto in. Dat autorijden was geen feest voor haar en dat is zo gebleven de afgelopen 24 uur want we moesten van hot naar her met haar. Ze gaf zich compleet over en viel in slaap in mijn armen maar ook met haar hand voor haar ogen en angstig. Even binnen geweest in het hoofdhuis waar de kleine kinderen tot 2 jaar verblijven, en waar ook gegeten wordt en toen toch nog maar naar het Guesthouse waar we logeren bij Brad en Lois en hun 2 kinderen. Die waren stomverbaasd dat ze ons nog weer naar hun stuurden terwijl het al etenstijd was en voor Joselore was dit echt te veel: ze zat stilletjes te huilen. Gelukkig is Wadson Haitiaan en spreekt vloeiend Creools dus kon ons vertellen dat ze bang was maar ook dat ze honger had!. Nou wij ook, dus zodra we alle spulletjes in onze kamer hadden gelegd zijn we weer teruggereden naar het mainhouse voor het eten. Alle vrijwilligers eten samen in de woonkamer van Dixie en ze vroegen nog of Joselore het eten wilde dat de kinderen krijgen of met ons wilde mee eten. We hadden begrepen van Lydie dat ze alles lekker vindt dus wij: ze eet wel met de pot mee. Nou dat was niets teveel gezegd: ik had een bord voor ons tweeen opgeschept maar dat was niet slim want voordat ik een hap kon nemen had ze alle gratin dauphinois, vis, tomaten (ja, Nicolien, ook zij is er dol op..), stukken fruit etc al opgepeuzeld. Maar keurig eten, handjes schoonmaken en dat allemaal onder het toeziend oog van zo'n 20 blanke volwassenen!
We waren alledrie inmiddels helemaal kapot, haalden alle talen door elkaar (spraken Frans met Lydie, in het mainhouse ook met een Frans-Candaees echtpaar dat hier voor een tussentijds bezoek is (handtekening zetten voor de rechter), Engels met de vrijwilligers en Brad en Lois en de kinderen en Nederlands met een Nederlandse vrijwiliiger. Dus tij op terug te gaan naar terug naar het guesthouse. Beetje opfrissen met washand en tandjes poetsen en haar nieuwe nachtjapon aan en slapen. Ze vond het even moeilijk, wilde niet liggen, maar na wat geaai en gewoon wat rommelen om haar heen was ze al snel weg. Wij direct erachteraan (20 uur), want we hadden te horen gekregen dat we de volgende ochtend al om 5 uur op moesten om naar de Amerikaanse ambassade te gaan voor het visum. En we sliepen direct. Af en toe wakker om te luisteren naar een meisje dat draaide en zuchtte maar wel gewoon tot vanmorgen doorsliep tot we haar wakker maakten! Echt zo bijzonder. We hadden dus best wel lekker geslapen toen we vanmorgen heel vroeg moesten opstaan. Joselore was direct helemaal blij, we kregen allebei een knuffel en ze liep dansend met ons mee naar het het ontbijt. En daar was het weer portie enorm. Toen de auto in om 6 uur. Ze zei dat ze niet wilde, maar gelukkig spreken Brad en Lois aardig Creools en konden haar vertellen dat ze straks hier weer terugkwam. Op naar de ambassade. Ze voelde zich heel erg naar, maar gaf dat ook aan en vertelde zelfs dat ze buikpijn had. Bij de ambassade viel het erg mee: eindeloze rijen buiten maar wij hadden een afspraak en Wadson, die ook al had men gezegd dat hij niet mee naar binnen zou mogen, gewoon meekwam en alles voor ons regelde. Dus 2 uur later stonden we weer buiten. Oke, toch 2 uur, maar het ging snel voorbij. Bijzondere ontmoetingen met een Amerikaanse die ook adopties doet (ChildrenInternationalVoices of zo?) en een pastoor en heel veel hele mooie, oude en jonge Haitianen. En voor Joselore hadden we op advies een tasje met spulletje bij ons en die vermaakte zich prima met de pop en dierentuinbeestjes die we de afgelopen 2 jaar aan haar hadden opgestuurd.
En nu dus al ruim een 1,5 uur hier samen met Joselore, die inmiddels al van alles voor ons gezongen heeft en bovendien helemaal haar pappa heeft gevonden door samen te knutselen en te tekenen. Zo heel bijzonder.

De batterij van onze camera is leeg dus foto's erbij plaatsen lukt nu even niet, maar die houden jullie tegoed. Dank voor al jullie reacties op het weblog (en voor ons de verrassing over de pianouitvoering van Nicolien op het weblog: dank Susantes: Joselore riep direct bij het zien van de foto: dat is Nicolien, mijn zus!). Wij hebben nu nog heerlijk 1,5 dag om een beetje aan elkaar te wennen, kindjes te bezoeken om cadeautjes en knuffels van hun wachtende pappa's en mamma's over te brengen, misschien wat dingetjes te kopen enz.

tot snel!