Het fenomeen "yahoogroups"

Toen wij onze adoptieprocedure startten was de computer voor ons voornamelijk een veredelde typemachine. Internet gebruikten we om te kunnen e-mailen en af en toe wat praktisch uit te zoeken, zoals routes via een routeplanner, treintijden via 9292ov, het weer via weeronline en, oh ja, goedkope hotelletjes via weekendjeweg. Betalingen gingen (tot een half jaar geleden zelfs) via een acceptgiro of overschrijvingskaart, voor een telefoonnummer pakte ik het telefoonboek en iets betalen of bestellen via internet gebeurde zelden of nooit.
Tijdens één van de eerste adoptievoorlichtingsbijeenkomsten (ook een leuk woord voor “galgje”, Annette?) in mei 2006 vertelden de voorlichters dat er verschillende adoptiecontactgroepen bestonden op internet. We zaten in een zogenaamde IBO-groep: allemaal potentiële adoptieouders van 42 jaar en ouder die de IBO-test moesten doen (zie onze procedure). De groep waar melding van gemaakt werd was iets van oudere_adoptieouders.yahoogroups.com. Had nog nooit van zo’n adres gehoord en bij thuis uitvogelen hoe dat dan zat kwam ik niet verder. Hoe meld je je dan aan en hoe krijg je de informatie dan binnen enz. De volgende keer meldden andere ouders dat er ook een gemengde gezinnen groep was (als je ook een biologische kind hebt, in ons geval dus Nicolien, dan heet dat in adoptietermen een gemengd gezin, vandaar) Toen wel het juiste adres erbij gekregen en nogmaals geprobeerd. Ik moest me aanmelden, mezelf introduceren en kreeg toen van de moderator (weer zo’n onbekende term) toestemming om deel te nemen aan de groep alsmede een lijstje met groepsregels.
Er ging echt een wereld voor me open (ik schrijf in de ikvorm omdat Jan er niet echt belangstelling voor had: die zat al genoeg achter de computer op z’n werk en de meeste deelnemers zijn ook vrouw). Allemaal mensen in hetzelfde schuitje. Dezelfde onzekerheden, vragen, twijfels, frustraties. In het eerste jaar ging het vooral om het uitwisselen van praktische informatie: wie heeft een opzet voor een levensverhaal (moet je maken over jezelf voor de Raad), wat houdt de medische keuring in die gevraagd wordt, wat kun je verwachten van de IBO-toets, wat te doen als je er niet doorheen komt (gebeurt echt: zelfs ouders die al 2 adoptiekinderen hebben en bij 2e aanvraag op grond van leeftijd ineens IBO-plichtig zijn en niet slagen voor de toets!), welke landen komen in aanmerking voor je als “ oudere” ouder, wat houdt “special need” in en hoe ga je daarmee om en ga zo maar door.
Toen we de keuze voor Haïti hadden gemaakt stapte ik over naar de groepen voor ouders die uit Haïti (gaan) adopteren. Het zijn er twee, maar eentje is nauwelijks actief, de andere des te meer: Haitikids. Je moet je weer aanmelden en toegelaten worden en het is gebruikelijk dat je je e-mails verzendt met je “handtekening”. Daarin staat wat over jezelf vermeld (voornaam, leeftijd, evt. andere kinderen) en in welke fase van de procedure je zit (dat pas je steeds aan),via welke adoptieorganisatie je adopteert en, na voorstel, naam en geboortedatum kind. Zeker als je met veel leden bent (ik geloof bij Haitikids wel 100) zie je zo direct wie je mail beantwoordt en vanuit welk perspectief. Op deze groep wordt echt van alles gedeeld: frustraties over het uitblijven van nieuws van de adoptieorganisatie, vreugde over het bereiken van een volgende stap in de procedure, verslagen van ouders die hun kinderen hebben opgehaald en/of verslag doen van de eerste maanden thuis maar ook praktische zaken als: welke shampoo moet je gebruiken voor kroeshaar, waar vind je de kraaltjes voor het vlechten, welke zalf helpt tegen de extreem droge houd enz.enz. Zo weet ik nu dat er speciale adoptiehairsites zijn; dat onze dochter vier verschillende soorten kroeshaar kan hebben die elk hun eigen manier van behandelen vragen; dat een zwarte huid soms afgeeft (vreemde bruine vlekken in je handdoek); dat gewone olijfolie de ultieme bodylotion is, vooral bij huiduitslag; dat kinderen met een donkere huidskleur meer moeite hebben om te leren zwemmen omdat ze niet kunnen drijven en ga zo maar door.
Het staat je als deelnemer van zo’n groep vrij in welke mate je actief deelneemt en zeker in de 10 maanden wachten op voorstel heb ik me een poosje afgemeld, want dan zijn al die berichtjes over voorstellen, mensen die hun kind gaan ophalen e.d. wel erg zwaar te verstouwen. Maar verder heb ik er vooral heel veel steun van gehad. Al gaat het er soms ook heel erg heftig aan toe. Door de zeer lange procedures en steeds weer veranderende situatie in Haïti wordt een ieders geduld zeer op de proef gesteld en m.n. het te laat, onvolledig, niet of onhandig communiceren van de adoptieorganisaties is dan een heikel punt. Als adoptie-ouders ben je de betalende partij, maar heb je tegelijkertijd niets te zeggen en ben je compleet afhankelijk van het wel of niet doen van je adoptieorganisatie. Je moet ergens je frustraties en verdriet kwijt en dan is het echt heerlijk om een veilige uitlaatklep te hebben. Om die veiligheid te garanderen wordt de groep af en toe opgeschoond. Zo bleek er op een gegeven moment een “spion” te zitten van een adoptieorganisatie. In contacten van ouders met deze organisatie werd gerefereerd aan hetgeen zij voor negatiefs hadden gemeld op de groep en er werden zelfs dreigementen uitgesproken. Doordat je zo afhankelijk bent van de organisatie kiezen de meesten dan eieren voor hun geld en schrijven niet meer op de groep of alleen nog over neutrale zaken, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. De moderators (de groepshoeders) kennen dan een aantal trucs om dergelijke informatielekken op te sporen en soms moet je je opnieuw aanmelden.
Ik kan eindeloos doorschrijven over wat er allemaal speelt in adoptieland en dat is geen rooskleurig verhaal. Dit stukje gaat echter over het fenomeen yahoogroups.
Een fenomeen waar ik niets van wist, maar waar ik heel veel aan heb (gehad). Contact met lotgenoten, over welk onderwerp dan ook, is heel veel waard. Ik gun iedereen zo’n uitlaatklep op internet.