Drie weken "hebbes!"

Gisteren was het drie weken geleden dat wij Joselore voor het eerst ontmoetten en direct met ons mee mochten nemen naar het guesthouse van GLA. Dinsdag 15 december was dat: Joseloredag.
Wat gaat de tijd toch snel want het lijkt al eeuwen geleden. Wat ons er nog bijna dagelijks aan herinnert zijn de foto's van die dag (die bijna dagelijks door Joselore op de computer bekeken worden) en haar roze rugzakje. Een tasje dat nog steeds als we ergens naar toegaan mee moet. (zie foto) Inmiddels heb ik alles wat ze daarin meekreeg gefotografeerd en de inhoud bij ander speelgoed gedaan, maar toen we vanmorgen gingen spelen bij Florine (bijna 4 en de jongste van vrienden) werd het tasje toch weer met van alles volgestopt. Ook Florine bleek zo'n tas met van alles erin te hebben en binnen de kortste keren zaten de dames gezusterlijk samen te spelen met de inhoud van beide tassen. Ze vonden elkaar geweldig. Florine had zich bij binnenkomst verstopt en Joselore ging direct op zoek achter de bank. Grote lol. Hoe belangrijk foto's zijn bleek ook hier, want de moeder van Florine had een foto van Florine als kerstkaart gestuurd en dus wist Joselore precies naar wie ze toe ging en dat werd al 2 dagen verkondigd. Ook kaarten zijn het helemaal. Elke dag ligt de brievenbus er vol mee (zie foto). En ze zijn volgens Joselore allemaal van haar (pour mwehh, pour Joselore). Ze begrijpt alleen niet dat wij toch echt even willen zien wat er op staat geschreven om te weten te komen wie de vriendelijke afzender is. Helemaal belangrijk als er ook nog een bankbiljet in blijkt te zitten! Dat moet dus nu als ze even niet kijkt. En vandaag maakte ze het nog bonter, want behalve kaarten bracht Jan vandaag een cadeautje van kantoor mee: het dieren ABC van Eric Carl. Dat was natuurlijk echt voor haar, maar toevallig waren er ook heel veel dierenkaarten gekomen (o.a. een hele leuke adoptiekaart van 2 olifanten die een nijlpaardje krijgen) en die moesten er allemaal in en bewaart worden voor school!. Ben er na diverse winkelbezoekjes achter dat alles wat met schrijven, pennen, letters etc te maken heeft " voor school" is. Blijkbaar neem je dat in Haïti mee als je naar school gaat. Wij zijn gewend dat school alles heeft. Wordt nog wat als ze er echt heen gaat: al 2 planken van het boekenkastje in haar kamer staan vol met spullen " voor school". Ze zien haar aankomen, haha. Dat ze vrij snel zal gaan komen zit er dik in. Ze wil dolgraag (heeft immers in Haïti als een jaar op school gezeten). Ze vindt het echt niks dat Nicolien 's-morgens naar school "mag". Ze gaat heel vervelend doen, alles wegpakken en zeker nu ze weet dat school en werk op de fiets betekent is ze helemaal niet meer te houden. Niet dat we met haar al gefietst hebben, want dat kan echt nog niet met die sneeuw, maar het lijkt haar blijkbaar geweldig. Ze was maandagochtend dan ook nauwelijks de auto in te krijgen toen we beschuit met muisjes gingen brengen naar de klas van Nicolien: Nicolien en pappa met de fiets, waarom ik niet?! Het bezoekje zelf was niet helemaal je dat: 30 kinderen van 10 tot 12 jaar die je aanstaren: daar was zelfs Joselore van onder de indruk. Voor Nicolien was het geweldig. Ze kreeg van haar juf een prachtig plakboek om haar eigen ervaringen met Joselore in te schrijven en evt foto's, kaartjes (van de dierentuin bijv) in op te plakken. Joselore was in ieder geval blij dat ze na afloop mee mocht naar de supermarkt. Vindt ze geweldig. En ook shoppen gisteren in Oosterbeek was een succes. Behalve toen ik bij de derde winkel erachter kwam dat madame in haar zakken iets had zitten wat in een andere winkel niet langs de kassa was gegaan (een heel klein doosje snoepjes). Ik wist alleen niet bij welke. Tsja, daar sta je dan. Was er ook erg door verrast want ze pakt wel van alles op in winkels maar als ik dan zeg dat ze het moet terugleggen, doet ze dat gewoon. Maar dit had ik gewoon gemist. Volgende keer zakkencontrole!
In het kader van de broodnodige lichaamsbeweging voor onze 2 dames (of beter gezegd:zorgen dat ze hun eindeloze energie kwijtraken) zijn we vanmiddag gaan schaatsen op op de 400 meter ijsbaan Thialf bij ons in de buurt. In de zomer is het een skeeler/wielerbaan. In de winter, als het weer het toelaat, een ijsbaan. Vrijwilligers runnen daar de boel, echt geweldig. Ze hadden vanmiddag een elfstedentocht voor kinderen uitgezet, inclusief deel kluenen en waklopen. Elf rondjes moest je ervoor rijden, toch 4,5 km! Nicolien was bekaf. Wij kwamen met Joselore aan toen ze al bijna klaar was. Had voor Joselore nog dubbele ijzertjes. Tussen ons in en glijden maar. Ze kreeg er geen genoeg van. Toen Nicolien het haar voor ging doen was ze helemaal gegrepen: niks geen handjes vast, gewoon zelf schaatsen. Hilarisch. Ook nog achter een stoel, waar ze nauwelijks met haar hoofd bovenuit kwam. En toen vond ze dat ze volleerd genoeg was om naar de grote baan te gaan. Nou dat vonden wij toch niet, maar wellicht een dezer dagen als het zo'n mooi schaatsweer blijft. Het is zo'n enorme bikkel. Bijna 2 uur hield ze het vol. Wij inmiddels tot ons bot verkleumd, zij nergens last van. Warme chocomel en pepernoten in de kantine. Ze hoorde er helemaal bij. Zie foto's.
Ze hoort er ook echt bij, al gaat dat nog wel erg ten koste van de privacy van haar ouders en vooral van haar zus en dat valt niet altijd mee. Vreselijk leuk zo'n zusje dat direct als je thuis komt wil laten zien wat ze allemaal heeft gekregen (de kaarten per post), heeft gemaakt (haar eerste puzzel) enz. en zielig gaat doen als er dan niet direct enthousiast wordt gereageerd of onvoldoend naar de dame haar zin (vanmiddag werd haar buikpijn (die ze een paar dagen heel erg heeft gehad met heel slecht slapen en heel veel onrust gepaard gaande, erg zielig) ineens te voorschijn getoverd en aangedikt. Dacht eerst: het is echt, maar het toontje klopte niet helemaal en iedereen, ook Nicolien, moest komen wrijven enz. Tot ze een cadeautje kreeg (bovengenoemd boek) en Nicolien vertrok en toen was alles ineens helemaal over en kon ze uren schaatsen). We trappen er nog steeds in. Zeker omdat ze nu ook nog Nicolien mee heeft: die gaat haar nu verdedigen als ze ondeugend is of zegt dat wij niet zo streng moeten zijn en helpt zelfs met verstoppen als ze echt naar bed moet. Stelletje boeven. Oh ja, schaatsen is tennis althans volgens Joselore. Sport associeert ze met tennis (blijkbaar de enige sport die ze kende) en toen we zeiden dat Nicolien aan het sporten was en wij er vervolgens ook heen gingen verkondigde ze tijdens het schaatsen steeds trots dat ze zo goed kon tennissen. Hihi.
En zo gaat ons leventje verder. Alles wordt wat gewoner, we raken aan elkaar gewend en zelfs aan minder slaap (had de vorige mail nog niet gepost of het was 2 nachten hommeles, o.a. door buikpijn en dan is het een stuk moeilijker om alles met een glimlach te aanschouwen of iets leuks te schrijven). Merk ook dat de behoefte om op dit weblog te schrijven minder groot wordt. Heb ook het gevoel dat het voor de lezer minder boeiend/interessant is. Er zullen vast nog regelmatig bijzondere en/of grappige dingen gebeuren die ik jullie niet zal onthouden en ik zal leuke foto's blijven plaatsen, al is het maar voor onszelf, maar elke 2,3 dagen een verslag zal het waarschijnlijk niet meer zijn.
Dit betekent overigens niet dat onze "quarantainetijd' er al op zit. Het gaat heel goed met Joselore maar het gaat het beste als ze lekker hier met ons thuis is of als ik op bezoek ga bij andere mensen met jonge kinderen. Door grote kinderen laat ze zich overdonderen en is ze niet zichzelf en daarna thuis echt in de war en volwassen kunnen en mogen nog niks met haar en dan is het net een soort aapjes kijken.
Klinkt misschien een beetje cru, maar zo is het feitelijk wel. Dus ga ik zoveel mogelijk zelf met haar op stap (ze " moet" ook echt minimaal 2 x per dag naar buiten om haar energie kwijt te raken) en zo kom ik hopelijk ook eens aanwaaien bij 1 van de vele lezers van dit weblog of kom ik jullie spontaan tegen op straat/in de supermarkt/op het hockeyveld/in de stad. En als het anders wordt of kan laat ik dat uiteraard weten. Hoe eerder hoe beter wat mij betreft.

Oh ja: de liedjes van " de liedjesspeeltuin" en Annie M.G. Schmidt zijn erg populair, maar nu ze pappa's Ipod met gillende wijven (zo noemen wij Jan's popmuziek voorkeur) en koptelefoon heeft ontdekt is het toch tweede keus. Ze swingt als een gek mee. Jammer dat ze in het Engels zingen! Zie foto.

Veel foto's dit keer. Eindelijk ook eentje van ons vieren, al is die dan van veraf. Toch maar eens de zelfontspanner gaan gebruiken.

Tot zover.

Dorine