Twee weken thuis

Ongelooflijk: het aanpassingsvermogen van onze nieuwe dochter Joselore. Twee weken is ze nu bij ons en ze heeft nu al daadwerkelijk een plekje in ons gezin veroverd. Niet alleen door haar fysieke aanwezigheid (niet te missen!) maar ook door haar persoonlijkheid. Een meisje dat er voor zorgt dat we met z'n viertjes hand in hand gaan lopen tijdens een wandeling; dat het stukje koek dat ze 's-ochtends voor het ontbijt krijgt (inmiddels gehalveerd) in stukjes breekt, op Jip en Janneke schaaltjes legt en met ons samen wil nuttigen met naar voorkeur koffie of thee erbij of warme chocolademelk voor Nicolien; die ziet dat Nicolien bij mij wil knuffelen, er dan ook bij wil komen, want ja, van wie is mamma nou eigenlijk, bij de suggestie: ga jij dan bij pappa knuffelen, ter plekke een ruilspelletje bedenkt: eerst Nicolien bij mamma en Joselore bij pappa en dan wisselen en dat dan vele keren achter elkaar; die zeer geïnteresseerd de koptelefoon van papa op haar kop zet om naar "zijn" muziek te luisteren en daar dan haar volle aandacht aan geeft; die doorheeft dat afruimen iets is dat de meeste kinderen helemaal niet uit zichzelf doen, dus waarom zij wel en dus heeft ze dan buikpijn en kan ze niet afruimen; die bij alles nog steeds in eerste instantie: "nee" of "laat me" roept, maar al direct ja doet of vraagt of wij het willen doen, zodra ze ziet dat dat handiger is; die zich inmiddels door ons alledrie laten oppakken en knuffelen en zelf kusjes uitdeelt. etc.
Let wel: ik zeg niet dat alles nu ineens ideaal is .Zo ben ik zonet nog helemaal wanhopig geworden omdat mevrouw haar tanden niet wilde poetsen (over het algemeen een zeer favoriete bezigheid, zeker sinds zij ook de elektrische tandenborstel mag gebruiken en ze papa in de weer heeft gezien met tandenstokers). En voor het uitdrukken van niet willen haalt ze een heel scala aan acts uit de kast: vaak erg grappig maar ook doodvermoeiend en als ze moe is ook gepaard gaand met veel boosheid en ondeugend gedrag. En dat gaat ook zo met aankleden en uitkleden en invetten en haren kammen en in de auto zetten en ga zo maar door. En wij weten heus wel dat alles morgen weer anders kan zijn en dat het met golven zal gaan.
Nee, met het ongelooflijk wil ik meer uitdrukken dat het toch wel heel bijzonder is hoe Joselore zich al in korte tijd heeft aangepast. De scherpte kantjes zijn er af. Blijkbaar heeft ze nu al het gevoel dat ze zich niet te hele tijd hoeft te bewijzen of groot houden of haar positie hoeft te bevestigen of te bevechten.
Zo valt ze, na wat gesputter, al dagen heel snel in slaap, komt pas om 6 uur naar ons bed toe en slaapt dan, afhankelijk van de uitslaapbehoefte van papa en mama, nog rustig 2 uur (of 3 uur, zoals na oud en nieuw) door zonder een kik te geven.
Zo wordt Nicolien steeds gevraagd of ze mee wil spelen met haar en is het niet meer alleen maar stoeien en uitdagen tussen die twee. En is het Nicolien die de buggy mag rijden. En wat lijken die meiden op elkaar! Toen we de voorstelfoto van Joselore in januari 2008 kregen zei Nicolien: vind je niet mamma, dat ze op me lijkt? Dat was voor ons toen wat moeilijk te zien (een pikzwart meisje met hele grote donkere ogen naast een superblond grietje met blauwgroene ogen), maar het is toch echt zo. Ze zijn allebei enorm fysiek ingesteld, dol op chocoladepasta en hagelslag en kruidenkaas op brood; zeer nieuwsgierig en onderzoekend naar alles wat ze niet kennen; reageren beiden in eerste instantie vaak heel fel en verontwaardigd en zijn beiden dol op muziek.
Vandaag was een bijzonder moment toen Nicolien tegen ons zei: Jesse (haar neef van eveneens 11) heeft gelijk: "het is hartstikke leuk om een zusje te hebben". Dat dat gevoel een uur later al heel wat minder was toen Joselore steeds mee wilde spelen met Nicolien en haar vriendin, doet daar niet aan af.
Ze lijkt trouwens ook al op haar vader: dol op vlees en het afkluiven van botjes, haha!
Ook wat betreft taal is er al veel veranderd. De scheldwoorden zijn wat naar de achtergrond verdwenen. De meest gebruikte Creoolse zinnetjes niet juist geschreven) zijn nog steeds: pipi of kaka keeben (ik moet plassen/=poepen) als: quitte me, la kem (laat me), pas besoin de...(heb jou of dat niet nodig) pom ca (geef mij) of mwweh? (van mij?). In het Nederlands was 'lekker' het eerste woord, toen poes en zitten en eergisteren gaf ze een hele show aan tafel waarin ze ons nadeed met woorden als : niet doen (met vingertje!), ophouden, pas op. Ook zegt ze regelmatig alsjeblieft en dankjewel, kent ze een aantal kleuren en zingt ze verschillende liedjes na (zoals visje, visje in het water). Begrijpen doet ze ons heel goed. We merken regelmatig dat ze dingen doet die ze ons in het Nederlands heeft horen zeggen. Dus we proberen nu toch maar wat minder over haar te praten in haar bijzijn!
Ik spreek nog steeds veel Frans tegen haar en herhaal het dan in het Nederlands. Maar merk wel dat ik zo in het Frans zit dat ik soms zelfs in een winkel in het Frans begin tegen iemand, dus dat moet ik gaan veranderen.
Oh ja, en we hebben met Joselore een deal gesloten over het woord aap. Zij zegt "zombie' regen een aap (en ook andere onbekende dieren). Elke keer als we een aap aanwijzen en we zeggen: aap dan bleef ze zombie zeggen, dus toen maakte ze er zelf maar zombie-aap van. Nou, dat wordt het dan toch gewoon.
Geluiden van dieren in het Nederlands worden trouwens nog steeds niet geaccepteerd. Om ons duidelijk te maken dat een haan geen "kukkeleku" zegt maar "kukkedeku" werd zelfs een apparaatje met dierengeluiden erbij gehaald en afgedraaid met de opmerking: luister dan toch eens goed, hij zegt toch echt "kukkedeku". Jullie hebben het verkeerd.

Oh ja: de tip voor oudjaarsdag 2010: ga naar de dierentuin. Het was heel erg rustig (het weer speelde natuurlijk ook niet mee) en dat is altijd fijn. Wij zijn afgereisd naar Ouwehand in Rhenen (een geweldige dierentuin voor kleine kinderen omdat alles op ooghoogte is en er geweldige speeltuinen zijn, waaronder een hele grote overdekte) en dat was een groot succes. Joselore vond alles geweldig: vooral de vissen, apen en olifanten. Ze kon er niet van wegkomen. En daarna op de glijbaan, een eigen houten huisje uitzoeken, zand scheppen. Ze bleef dansen en zingen en springen. Voor herhaling vatbaar.