Lekker thuis-vervolg reisverslag 2

De mail van gisterenavond had als titel lekker thuis, maar aan thuis ben ik nog steeds niet toegekomen, terwijl hier zo ongelooflijk veel gebeurd. Het is gewoon niet te volgen en te filmen, terwijl we beiden proberen. Zo wordt er door Nicolien en Joselore op dit moment een prachtige concert gegeven op allerlei muziekinstrumenten waarbij Nederlandse en Haitiaanse liedjes worden gezongen En ook nog in het juiste ritme! Maar eerst het vervolg op het verhaal van gisteren. Wat ik helemaal ben vergeten te vertellen is dat er bij het Toddlerhouse iets heel bijzonders te zien is. Overal bij GLA, dus in het Mainhouse, het Todllerhous en bij het guesthouse staan prachtig versierde kerstbomen. Heel apart: kerstbomen bij 30 graden, vooral als ze de hele dag door branden, maar wat er op het dak van het Toddlerhouse staat slaat alles: een enorme opblaassneeuwpop van zo'n 10 meter hoog. Het is een cadeau van een Nederlandse vrijwilliger, Bas, die sinds eind november voor 2 maanden bij GLA aan het werk is. Hij vond 'm in en winkel in Port au Prince. Heel bijzonder, een mannelijke vrijwilliger, maar al helemaal omdat hij ouder is dan iedereen bij GLA. Elk jaar gaat hij 2 maanden ergens in een kindertehuis aan het werk, dit keer bij GLA en hij is bij iedereen geweldig populair. Bij de Nederlanders al helemaal omdat hij elke avond echte Douwe Egberts koffie zet!
Maar terug naar gisteren. Het vliegtuig vanuit Miami kwam met slechts een half uur vertraging aan. We waren in een paar minuten door de douane, maar toen begon het wachten: de bagageband was bevroren dus kwamen de koffers maar niet. Omdat je in Dusseldorf niet door de ruiten heen kunt kijken konden we niet zien of Nicolien en oma er al stonden, maar daar vond Joselore de oplossing voor: elke keer als iemand naar buiten ging liep zij er ook heen en zo zagen we ineens Nicolien en oma staan. In haar enthousiasme rende ze zelfs 1x door de deuren heen, we konden haar nog net grijpen. Eindelijk konden we er zelf doorheen en konden Nicolien en Joselore elkaar ontmoeten Oma ging alvast naar het restaurant waar alle anderen op ons wachtten en wij liepen er met z'n viertjes rustig heen. Joselore bovenop de bagage en Nicolien's handje vast. Nicolien zei dat het net was alsof je voor het eerst een fimster in het echt ziet en niet alleen maar op televisie of van een foto.
Bij het restaurant werden we heel enthousiast begroet door familie en vrienden. Joselore liet zich, bij mij op schoot en met Nicolien voor haar op de grond, alle aandacht en cadeaus zeer welgevallen. Volgens mij is er een hele documentaire van dit moment te maken als je zag wat er allemaal gefilmd en gefotografeerd werd!. En toen mevrouw alles had uitgepakt en haar taart ophad was het tijd om te zorgen dat iedereen kon zien hoe leuk je met een ballon kunt doen. Op een gegeven moment liepen er zo'n 10 kinderen achter haar aan te rennen, de groten voorop. En toen naar huis. Autorijden vindt ze niks, zoals al gezegd, maar haar methode is dan : zich afsluiten en in slaap vallen. Dus bij aankomst thuis kon mamma snel even naar de wc voordat we Joselore wakker maakten om samen naar binnen te gaan. Buiten was het ook al 1 groot feest. Onze buren, die bij de geboortes van hun kinderen steeds een prachtig beest in de tuin hadden staan, hadden dat voor ons ook gedaan: een giraffe met haar naam erop heette ons welkom evenals een bord met welkom thuis en niet te vergeten een kerstkrans op de deur en cadeaus voor de deur. En binnen was alles prachtig versierd en stonden overal mooie bloemen (dankjewel opa en oma en Nicolien!) en heel veel cadeautjes en kaartjes die al waren afgegeven of per post waren aangekomen. En Joselore? Ze herkende vanalles van de foto's, rende door het huis heen, kende alleen haar eigen kamertje nog niet en toen ze alles had gezien rende ze helemaal blij naar ons toe en riep: ik ben thuis met mijn familie! Wat een ontroerend moment. En met dit enthousiasme hield ze ons de uren daarna compleet bezig. Achter ballonnen met helium aanrennen, liedjes zingen, in de koffer klimmen, achter de poes aanrennen of uit haar kamer jagen, want die is van haar, heel veel eten, alles toch doen wat mamma net verboden had, proberen extra snoepjes te bietsen (we moeten eigenlijk alles wegzetten, maar hebben dat bij Nicolien ook nooit gedaan, dus we kijken het nog even aan) enz.enz. Ze ziet alles, vindt niets vreemd of eng en 1x voordoen en ze heeft het in de gaten. En ondertussen kletst ze maar aan. Nicolien werd het op een gegeven moment teveel. Gelukkig heeft die haar eigen kamer en ook nog een pappa. En daarna met z'n tweetjes in bad. Wat een feest was dat. Ze ging echt helemaal uit haar dak maar vond wel dat Nicolien het water uit moest doen, want dat was zonde. Dat Nicolien het daardoor ijskoud had had zij natuurlijk niet in de gaten. Ook Nicolien werd op de Haitiaanse manier gewassen: een lapje met shampoo erop en dan wrijven maar over benen en je hoofd. En met een kannetje over elkaar heen gieten en dan kopje onder. Tsja en toen was haar haar ook helemaal nat dus de shampoo en conditioner er maar bij gepakt en geprobeert al die kleine minivlechtjes en staartjes eruit te halen. Dat werd voor het grootste deel van de tijd geaccepteerd en toen het pijn begon te doen hielp het zingen van Nicolien. Dankzij een geweldige, in Miami, gekochte borstel (de verkoper begon Jan uit te leggen hoe hij het allemaal moest aanpakken, hij deed dat bij zijn dochter van 2 namelijk allemaal), was het toch snel gepiept. En toen hadden we ineens een klein rastaatje in huis!. Compleet ander kind om te zien.
In pyama met kamerjas en sloffen aan toen vervolgens aan de hutspot. Alles gaat er echt in als koek. En toen was het toch echt bedtijd. Dat beviel haar veel minder. Een grote huilbui volgde en dan geeft ze zich over en valt in slaap. En dat tot vanmorgen 9 uur!!! Aangezien Nicolien om 21 uur naar bed ging en wij om 22 uur zijn we vandaag allemaal enorm uitgerust. Ben vannacht om 5 uur en ook nog een keer om 8 uur gaan kijken, want ik wilde er toch wel zeker van zijn dat ze niet in haar eentje wakker zou worden op een voor haar onbekend plek. Uiteindelijk ervoor gekozen om haar om 9 uur zelf wakker te maken en toen mee in het grote bed bij pappa en mamma. Dat was heel bijzonder. Thee met een plak koek en daarna de cadeautjes die waren opgestuurd en afgegeven, uitgepakt. Nou ja, cadeautjes... De giraffe bij de voordeur bleek de aankondiging van een prachtige girafloopfiets en uit een ander pak kwam behalve een sneeuwbol (groot succes) en een kerstmannetje ook een heel mooi plaatjesboek met woordjes. Mevrouw wilde direct weten hoe alles heette. En dan was er nog een hele grote hond en nog een boekje met lieve woordjes.
Na het ontbijt, waar ze hetzelfde op haar boterhammen wilde als wij en demonstreerde dat er ook andere manieren zijn om met mes en vorm te eten, heb ik, terwijl Jan en Nicolien al buiten waren, nieuwe staartjes ingedaan. Geen vlechtjes of zo, dat ging me nog even te ver, maar het ziet er best aardig uit (zie foto). En toen naar buiten in de sneeuw. Er ligt hier zeker 20 cm! Gelukkig had ik een skioverall en sneeuwlaarsjes gekocht dus kon ze warm aangekleed naar buiten. Even op de slee of aan de hand van mamma door de sneeuw struinen. Koud had ze het niet, maar de sneeuw die in haar gezicht waaide vond ze niet echt leuk, dus na een klein rondje weer lekker naar binnen. Nicolien greep haar kans om met de buurkinderen op het hockeyveld te gaan sleeen, pappa ging voor de vogeltjes zorgen en wij binnen een puzzeltje doen. Nou, alle speelgoed voor kleine kinderen kan de deur uit, want alhoewel het duidelijk was dat ze nog nooit gepuzzeld had, waren de houten puzzels met dieren en treinen zo gemaakt. Ook heeft ze zichzelf billen afvegen maar alvast aangeleerd inclusief doortrekken en licht aan doen. Alleen zelf je broek dichtknopen is nog wat moeilijk. We staan echt de hele dag verbaasd te kijken wat ze allemaal al kan en weet of na 1 keer zien nadoet. Misschien is het wel heel normaal wat ze allemaal al kan en het is voor ons al lang geleden dat we een kleintje in huis hadden, maar wij staan steeds weer met open mond. Ze is weliswaar al een jaartje naar school geweest (ze beginnen er met 3 jaar) maar als je ziet hoe weinig er bij Lydie is, dan ben je verrast dat ze met alles wat haar wordt aangeboden, raad weet. Nu ligt er zo'n grote foampuzzel op de grond met dieren, letters en cijfers en het eerste wat ze doet is mij de letter A laten zien. En vervolgens de vlinder en een rondje en dan in het Engels (!) erbij tot 10 tellen. Ze heeft Jan en mij vanmiddag ook een liedje in het Creools geleerd en toen we het niet direct konden volgen werd het zin voor zin heel langzaam voorgedaan en vele malen herhaald.
En uiteraard houdt ze ons steeds een spiegel voor. Jan heeft de gewoonte om in 2 happen een boterham naar binnen te werken. Nou zij nu ook!
Voordat dit stuk verzandt in alleen maar opschepperij, stop ik snel.