Drie weken thuis

"Leven in het nu" of gewoon "zijn". Begrippen van deze tijd. Begrippen waar velen van ons zich mee bezig houden, want hoe doe je dat: "leven in het nu"? In een tijd die zo snel gaat en zo intensief geleefd wordt of moet worden, dat we onszelf vaak als vanzelf voorbij lopen, altijd maar weer gericht op wat gaat komen of waarin we terugvallen op wat is geweest, omdat we het tempo van deze tijd eigenlijk niet bij kunnen houden. Je kunt gaan mediteren, je verdiepen in "mindfullness" of het boeddhisme of welke stroming dan ook, er heel veel over lezen, een week in een klooster gaan zitten, je laten "readen", gaan vasten enz. En dan? Dan zou je het een keer moeten gaan ervaren en als dat eenmaal zover is dan wil je meer en dan wordt het als vanzelf een onderdeel van jezelf en dan...? Nou bij mij niks, althans tot voor kort. Want ik leef al weken "in het nu" en "ben" het gros van de dag. Wat ik daarvoor heb gedaan?. Allereerst veel verdriet hebben omdat we geen kinderen meer konden krijgen, maar nog wel met een sterke kinderwens. Daarna een eindeloze adoptieprocedure beginnen, waarbij je hele doopceel wordt gelicht, je financieel wordt uitgekleed, je alle facetten van "geduld', "afwachten" en "afhankelijkheid" leert kennen en tot slot, als finishing touch: de komst van je adoptiekindje, dat zonder gene pats boem totaal bezit neemt van je leven en nog een heel pak bagage meeneemt ook. En dan sta je ineens alleen nog maar in het nu, want je kunt niet anders. Een hele bijzondere ervaring, een heel "down to earth" gevoel. Ik kan het iedereen aanraden...!
Nee, alle gekheid op een stokje, daar ging het natuurlijk helemaal niet om, maar het is wel een heel speciale bijkomstigheid. Zit je midden in de nacht te "zijn" naast het bed van je nieuwe dochter. Ik "ben" overigens dan toch eigenlijk liever in mijn eigen bed, maar als je daar toch zit, waarom je er dan niet aan overgeven. Of overdag gewoon op de grond gaan zitten en samen een puzzeltje maken en de boel om je heen te laten voor wat het is in plaats van toe te geven aan je schaatskriebels e.d.
Voor even en af en toe en voor deze "kraamtijd" prima, maar het lijkt me doodsaai en buitengewoon inefficiënt om altijd in "het nu" te leven of te "zijn". Er komt dan namelijk haast niets uit je handen. Om om je er aan over te kunnen geven moet er ook bijzonder weinig "vraag" vanuit de omgeving zijn, zoals van een bijna 12 jarige dochter met pubergevoelens die met dit "zijn" van haar ouders met haar zusje weinig opheeft of van cliënten die nou toch ook wel weer eens echte aandacht willen of gewoon van je eigen aard en wezen dat weer geprikkeld wil worden en in actie wil komen.
En dan is er natuurlijk ook nog Joselore zelf die al die gerichte aandacht prachtig vindt, maar ook minimaal 2 maal per dag actie verlangt, bij voorkeur door buiten te "werken" in de sneeuw of door een intensieve stoei- klauter- en klimpartij.
Kinderen. Ze houden je een spiegel voor, ze houden je jong en brengen je ook nog eens hele bijzondere nieuwe ervaringen.
Heel speciaal om dat te mogen meemaken.