Tien weken thuis

De titel van dit weblog is al 4 keer veranderd en begon met 7 weken thuis, Het lukt maar niet om te schrijven en dat komt nou eens niet omdat ik het zo verschrikkelijk druk heb, maar omdat het leven met z’n viertjes zo “gewoon” aan het worden is, dat we vaak vergeten hoe bijzonder haar aanwezigheid is en hoe heftig de eerste weken waren. Terwijl het pas 10 weken geleden is dat wij Joselore in Haiti ophaalden en meenamen naar ons koude kikkerlandje. Tien weken, waar hebben we het nou helemaal over. Pas 10 van de 227 weken dat Joselore bestaat woont ze bij ons, slechts 1/23ste van haar leven! Dat alles zo vertrouwd voelt heeft natuurlijk alles te maken met ons grietje zelf. Een kind dat emotioneel en fysiek stevig in haar schoentjes staat, dat beschikt over een enorme levensdrive en aanpassingsvermogen zonder zichzelf, voorzover wij dat nu kunnen beoordelen en uitgaande van het huidige moment, daarbij te overvragen of te kort te doen. Ze lijkt heel bewust de keuze hebben gemaakt voor het leven hier bij ons en daar alles uit te halen wat haar geboden wordt. Heel bijzonder weten wij inmiddels, want dat is niet alle adoptiekinderen in zo’n korte tijd gegeven.
En ons leven met z’n viertjes is inmiddels zo “gewoon” geworden dat schrijven van dit weblog niet meer opportuun is, zeker nu we niet meer “in quarantaine” zijn en langzamerhand weer deel uit gaan maken van de wereld buiten ons huis.
Nou werd die quarantaine ook versterkt door het bijzondere weer van de afgelopen 10 weken: ruim 8 weken heeft hier sneeuw in de straat en op ons erf gelegen. We hadden het er zo mee gehad dat we, bij thuiskomst na een paar dagen Terschelling, de laatste restanten van de sleehelling in de voortuin op straat geschept hebben. Joselore was het er niet mee eens, want waar moest ze nou sneeuwballen mee gooien en waarom mag ze haar sneeuwlaarzen niet meer aan, maar ze zal er toch aan moeten wennen dat het hier normaliter groen is in plaats van wit!
Net zoals ze er aan moet wennen dat pappa niet meer elke dag eerder thuiskomt om met haar te spelen, dat mamma een avondje weg gaat en haar niet naar bed kan brengen, dat Nicolien nu eindelijk weer kan hockeyen en tennissen en dus vaker weg is, dat televisiekijken alleen in de vakantie en in het weekend ook in de ochtend mag, dat de vogeltjes nu geen vogelvoer meer nodig hebben en ga zo maar door.
Allemaal kleine veranderingen waar ze weer even aan moet wennen, maar die peanuts zijn vergeleken met de veranderingen die ze al heeft doorstaan/meegemaakt.
En voor ons? Er is in ons leven natuurlijk ook heel veel veranderd, voor Nicolien het meest. Haar leven stond en staat echt op z’n kop en dat is niet altijd makkelijk en het zal nog wel een poosje duren eer ze de aanwezigheid van Joselore als “gewoon” zal bestempelen. Een zusje dat niet alleen alles tot “van mij” bestempelt, maar dat nu ook nog laat volgen door: “Nicolien kan niet dat!” bij alles wat ze maakt en doet. Dat doet je zelfvertrouwen geen goed, ook al weet je dat het onzin is en jij anderen dingen veel beter kunt.
Voor mij persoonlijk zijn veel ervaringen, gedachtes en gevoelens als “vanouds”, maar is ook heel veel compleet nieuw of ben ik me er nu veel bewuster van en ervaar ik het als nieuw.
Twee kinderen hebben is zo’n compleet nieuwe ervaring. Bijna iedereen in onze omgeving heeft er drie, dus heb ik de afgelopen 12 jaar genoeg meegekregen van de onderlinge strijd, het gekissebis, de haat/liefdeverhouding die broers en zussen vaak hebben, het moeten verdelen van je aandacht en daarin tekort schieten, de extra energie die het kost, het nog minder privacy hebben, maar natuurlijk is het zelf ervaren toch echt anders. Het is heel gezellig, maar ook heel vermoeiend. Het nog even gezellig voor het opstaan met Nicolien knuffelen is er niet meer bij, want Joselore ligt er dan meestal al en je denkt toch niet dat de meiden genoegen nemen met elk een kant van mamma. De een kruipt bovenop me, de ander gaat onder de dekens knijpen en mamma wordt gesandwiched.
Waar de dagen door de week de laatste jaren “aan mij” waren, zijn ze nu weer gevuld door de aanwezigheid van Joselore, tenminste als ze niet naar school is (nu 3 ochtenden per week). Ze is gelukkig erg gemakkelijk en kan zich uitstekend zelf vermaken (en dat is nieuw want dat kon Nicolien niet). Oké, je moet wel alert aanwezig zijn, oh en ah roepen op z’n tijd, maar je kunt wel met en om haar heen rommelen. En ze is zo enthousiast dat je jezelf ineens ziet dansen op muziek met in je hand een microfoon en castagnetten terwijl de dame op trommel of met een mondharmonica het ritme aangeeft. Of je bent aan het voetballen of samen muizen aan het aankleden.Waag het overigens niet bij dit alles haar instructies niet te volgen, want dan word je direct verteld: mamma niet zo, mamma kan niet, Joselore wel.
Maar natuurlijk kom je verder tot niets constructiefs en dat is erg wennen, maar de ochtenden school breiden zich langzaam uit, dus komt er ook weer meer eigen tijd om te sporten (het lijf kraakte en piepte van jewelste, maar met het beetje smeer door beweging voelt het al direct beter en met de kraakmadam voor het 2 wekelijkse onderhoud erbij komt het vast allemaal weer goed) en andere zaken.
Tsja, en dan school. Daar hebben we natuurlijk de nodige ervaring mee, maar het voelt vreemd om weer bij een kleuterplein te staan. En ook staan we er heel anders in. Zo leverden we Nicolien acht jaar geleden af bij de ingang van haar klas, ging ze een week alleen de ochtenden, maar wilde ze de tweede week, net als alle andere kinderen, overblijven en zo geschiedde. En zo is het al 8 jaar: Jan brengt haar op de fiets naar school en ik haal haar aan het einde van de schooldag op (sinds groep 7 nog maar heel zelden vanwege allerlei activiteiten direct naar school).
De eerste keer met Joselore brachten we haar samen en bleef ik in de klas en na 1,5 uur meekijken was ik met stomheid geslagen. Een kijkje in de keuken van een kleuterklas. Het bevestigde mij allereerst in hetgeen ik al jaren weet: nooit, nee nooit word ik juf, nog voor geen uur (vroeger zei ik al: “arme leerlingen, die mij voor hun neus krijgen” en dat met 2 ouders die leraar waren...). Maar vooral was ik verrast en ook wel een beetje ontzet over wat kinderen tegenwoordig al direct moeten leren: alles was gekoppeld aan regeltjes en leermomenten: van kaartjes ophangen bij je naam voor de gekozen activiteit van die dag tot het weten dat je voor het plakken een plakmatje moet pakken uit die en die kast, van elke werkje dat niet alleen een opdracht van bijvoorbeeld van klein naar groot inhoudt, maar ook in een doosje zit met een bepaalde vorm die ook weer terugkomt in het werkje tot het moeten spelen met een “werkstem” of gedurende een bepaalde tijd aangegeven door middel van een “werkkleur”. Het duizelde mij al, laat staan Joselore, die na 1,5 uur helemaal op was. Dat was overigens wel de eerste en laatste keer. Want de tweede ochtend zijn we 3 uur gebleven (we brachten haar de eerste weken om 9 uur, een half uur na het begin van de school vanwege alle gestaar en drukte dan), maar toen was ik wel in het gebouw maar niet in het zicht en daarna kon ik al gewoon weg. Van moeheid is na afloop niets te merken, ze gaat huppelend en rennend de deur uit, al merk ik wel, en de juf ook, dat die 3,5 uur van de ochtend voorlopig genoeg zijn. Ze vindt het heerlijk om dan thuis was aan te klooien, al vraagt ze wel steeds of pappa en Nicolien al thuis zijn of wanneer ze thuis komen.
Die nieuwe bewustwording van hoe kinderen leren, speelt natuurlijk helemaal met de taal. Het gaat inmiddels allemaal in het Nederlands (zelfs moeders spreekt geen Frans meer met haar, maar mist het wel). Ze begrijpt bijna alles (alhoewel je uit het feit dat ze elk antwoord op een vraag begint met nee ook zou kunnen opmaken dat ze ja en nee door elkaar haalt, haha), ze geeft antwoord in het Nederlands met soms een Frans woord erbij als ze het Nederlandse woord niet weet (en dan krijg je zinnen als: “die fait voor jou” als ze een tekening voor me heeft gemaakt en “bien kijken”), ze kan meerdere woordjes achter elkaar zetten (“ dat heel mooie kleur, heeft Joselore maakt”), maar het opvallendste is wel dat begrippen zoals: die, daar, deze, als vanzelf goed worden gebruikt en de woorden er vrijwel accentloos uitkomen, althans niet met een Frans accent. Ik heb nog geen enkele Fransoos woorden als “handschoenen” en “schapen” verstaanbaar horen uitspreken, nou Joselore wel! Sinds ze naar school gaat heeft ze er duidelijk voor gekozen zich uitsluitend op het Nederlands te richten en ook op middelen om dat te leren. Ineens vindt ze boekjes leuk, moeten er elke avond 2 gelezen worden (het liefst steeds dezelfde) maar ook overdag en ook op school.
En dan brengt vanzelf herinneringen aan vroeger met Nicolien met zich mee en ook de vergelijking. Ook zij wordt nog steeds elke avond voorgelezen, al was het bij haar volgens mij altijd maar 1 boekje en heeft Joselore geordonneerd dat het er twee moeten zijn. Ook bij Joselore is Monkie favoriet en ook zij vindt de boekjes van Nijntje niks. En wat dacht je van muziek: in de auto luisteren we weer naar de vakantie cd van Ernie en Bert en ook nu weer ernstige protesten als we iets anders dan Ernie opzetten. En ook Joselore kan absoluut niet tegen haar verlies, eet alles o probeert het als ze het niet kent en is een ster in het traineren bij het naar bed gaan.
En dan het badritueel. Het is dat ze van kleur verschillen maar ze wonen beiden bij voorkeur in het water. Dus elke avond in bad, heel vaak samen en dezelfde eendjes en foambadletters en –beestjes worden weer gebruikt (althans degenen die enigszins schimmelvrij gemaakt konden worden...). Onze hulp in de huishouding, die er ook al was bij Nicolien, wordt al weer gek van alle flesjes en bakjes op de badrand waar water mee geschept en gegoten wordt.
En de eerste zwemervaring van Joselore op Terschelling duurde direct 2 uur want mevrouw wilde het water niet meer uit. Dat maakt dus nu 3 waterratten in ons gezin (Jan woont ook het liefst op de bodem van een zwembad) en biedt moeders wat perspectief, want die is absoluut niet gemaakt voor water en krijgt het zelfs in een tropisch bad na 10 minuten koud en is ook bij deze dochter niet van plan gehoor te geven aan een niet bestaande behoefte zich onder water te begeven, laat staan aan de rand van een zwembad bij “waterwennen” of zwemles.
En zo zal Jan ook bij Joselore zeer waarschijnlijk “ van de sport” blijven en dat dat weer watersport en een balsport zal zijn zit er nu al dik in. Ons dametje heeft al een geweldig schot in de benen, kan heel ver gooien en slaat ballonnen behendig met vliegenmeppers door de kamer, dus... Nu haar nog even duidelijk maken dat de combinatie bal en stick toch het allerleukste is en we kunnen het sporten in onze achtertuin voortzetten (alhoewel daar ook een voetbalclub is met meisjesteams dus het zou nog wel eens anders kunnen lopen...).
Toch heel bijzonder, hoe twee kinderen met elk een volkomen andere achtergrond, zoveel gemeen kunnen hebben. Dat dit spontane, vrolijke, temperamentvolle en sportieve grietje nou precies in ons gezin terecht is gekomen, waar ze zo goed past.
Het is een wonder. Een wonder waar we heel erg dankbaar voor zijn.


P.S. Elke ochtend en avond wordt Joselore ingesmeerd met bodybutter. We hebben ook een pot bodybutter met de geur van chocolat. Die was favoriet, maar nu niet meer. “Nee, niet die, is chocolat, is zwart, kan niet”. Tsja, daar zijn geen argumenten tegen in te brengen.