Elf dagen thuis

Wat zit een mens toch raar in elkaar. Ligt Joselore, na een heftige in-slaap-kom- sessie eindelijk lekker te slapen, schrikt mammalief vanaf 1.30 elk half uur wakker in de verwachting naast haar bed een klein zwart meisje te zien, dat ze weer terug in bed moet gaan leggen om er vervolgens naast te gaan zitten in de kou tot ze weer in slaap valt. Joselore kwam vanmorgen echter pas om 6 uur, maar ja, dat konden we natuurlijk niet weten. En zo zijn we vandaag allemaal lekker uitgerust en dat maakt het leven een stuk eenvoudiger. Op tijd ontbijten, beetje rommelen in huis met muziek van ' de Liedjesspeeltuin' op de achtergrond (dank Edith!), poppen aankleden, tekenen naast mamma aan het bureau, fruit eten en koekjes en chocolademelk drinken en dan even naar buiten. Na een rondje door het pestweer wilde ik naar binnen, maar nee, mamma er moet toch eerst gewerkt worden? Dus zijn we samen de oprit gaan schrobben in een poging deze sneeuwvrij en dus minder glad te maken. Deze behoefte om te werken manifesteerde zich ook afgelopen maandag toen Jan en Nicolien wegreden. Ik had geen planning (ja, zelfs ik laat de dag nu maar gewoon over me heenkomen...) maar Joselore wel: mamma we gaan nu toch werken. Nou ja, als je dochter dat uit zichzelf voorstelt dan kun je toch moeilijk achterblijven. Eerst stofzuigen dan maar. En heb ik eerder vermeld dat ze van niks of niemand onder de indruk is, dan moet ik dat nu toch wat terugnemen. Weliswaar was ze niet echt onder de indruk van de stofzuiger zelf, maar ze kende het absoluut niet en wist ook niet wat ze er mee aan moest. Eerst liep ze achter me aan met de parketborstel om de boel achter mij aan nog even aan te vegen, maar toen ze door kreeg dat er wind uit de machine kwam en er allerlei knopjes op zaten en dat je erop kon zitten, toen was het natuurlijk feest. Hoe het werkt is haar niet duidelijk en dat geldt ook voor de cd-speler. Ze weet al precies hoe hij aan en uit moet, maar het verband tussen de cd erin en het geluid eruit is een raadsel. Ze raakt steeds de boxen aan in de hoop dat het raadsel daarin te vinden is. Omdat het woord voor "auto" is het Creools " machine" is ben ik vervolgens ter verduidelijking maar even langs alle machines in het huis gelopen: de afwasmachine, de wasmachine en de droger. Ook een wasmachine is haar volstrekt onbekend.
Na het stofzuigen moest er nog geschrobd worden in de badkamer. En dat gaat in schrobtenue. Dus pakte ze een hemd om over haar t-shirt aan te trekken en vele soorten lapjes en poetsen maar. En denk maar niet dat ze klaar was na een paar minuten. Nee, het moest grondig gebeuren.
Toen dat alles was gebeurd zijn we met z'n drietjes boodschappen gaan doen. We zijn in de dierenwinkel geweest en in 2 supermarkten en alles was de gewoonste zaak van de wereld. In de supermarkt kreeg zij zo'n klein karretje en ze liep ermee rond alsof ze nooit iets anders had gedaan. Het blijft vreemd om te zien hoe gewoon alles wat ze buiten ziet wordt gevonden. Zo waren we gisteren bij de huisarts (die niet zo lief meer werd gevonden nadat hij i.v.m. het MRSA onderzoek overal wattenstaafjes in had gestoken) en bij de garage en overal werd direct gebruik gemaakt van speelmateriaal, koffie-automaten voor warme chocolademelk enzovoort. Aangezien mevrouw de nacht ervoor had liggen spoken en we dus alledrie heel erg moe waren, was het heel fijn dat ze op de terugweg in de auto even in slaap viel. Vervolgens maar op de oprit in de auto blijven zitten en ook onze ogen even dichtgedaan. Bekend tafereel? Behorend bij een leven met "jonge" kinderen, niets bijzonders aan.? Behalve dan wellicht dat dit gezin ook nog een grote dochter kent, pappa en mamma inmiddels een beetje ouder zijn (en dus ook sneller moe) en het hebben van een "jong" kind weer een beetje verleerd zijn, het "jonge" kind al 4 jaar is, een geschiedenis met zich meedraagt, al voor een groot deel gevormd is elders en afgegeven zonder gebruiksaanwijzing of handleiding en ook nog een andere taal spreekt . Zo komen wij elke dag weer voor verrassende dilemma's te staan. Zoals: gaan we alles wegzetten voor haar grijpgrage handjes? Dat hebben we bij Nicolien nooit gedaan, maar wat te doen met een grietje dat alle knopjes van apparaten (zoals computer, oven, afwasmachine, cd-speler) en lampen aan en uit wil doen, bladeren trekt van planten, cd's uit de kast haalt en uit hun hoesjes haalt, met ballen door de kamer gooit, ook tegen mooie, breekbare dingen aan, alle keukenlades opentrekt en de inhoud, als we even niet kijken, verstopt zodat ze het later kan opeten. We zijn er nog niet uit (mede ingegeven door een vorm van luiheid omdat weghalen van alle spullen een probleem is omdat het er zoveel zijn en we niet zouden weten waar we ze moeten laten) en kijken het nog even aan. Ook omdat we merken dat haar gedrag niet destructief is (behalve als ze heel boos is) en vooral voortkomt uit een behoefte alles wat nieuw is uit te proberen en te ordenen. En wat te doen met woede-uitbarstingen of enorme huilbuien. Laat je haar gaan (ze moet haar verdriet en frustraties immers kunnen uiten), ga je haar troosten, ook als ze het niet toelaat, grijp je in als het uit de klauwen lijkt te lopen (hysterisch/niet meer te stoppen), leidt je haar af en waarmee dan. Met in je achterhoofd: wat kan een kind dat met zoveel nieuws wordt geconfronteerd, afscheid heeft moeten nemen, zich verlaten voelt, ons moet gaan vertrouwen en met ons een band moet opbouwen, allemaal aan. Maak je iets kapot als je een keer echt boos wordt, zegt dat ze nu echt moet gaan slapen en dus moet stoppen met huilen, haar terug naar haar eigen bed stuurt als ze dichtbij jou in bed wil liggen, haar weigert op te tillen als ze moe is en niet in de kinderwagen wil zitten omdat je pijn hebt in je arm, haar eens stevig beetpakt als het aankleden door alle spelletjes van mevrouw na een half uur nog niet is gelukt? Goed doe je het nooit (dat is tenminste wat je als ouders later wordt nagedragen), maar je hebt als ouders wel de opdracht het zo goed mogelijk te doen of beter gezegd: je uiterste best te doen. Die verantwoordelijkheid voelen adoptie-ouders misschien nog wel zwaarder. Zij hebben immers een kind uit een voor haar of hem vertrouwde omgeving gehaald om te voorzien in hun verlangen naar een kind. Zij staan in hun relatie met hun kind niet alleen: er zijn ook nog biologische ouders (geweest) waar ze in zekere zin rekening mee moeten houden (de zogeheten adoptiedriehoek). En ze moeten, ook na alles wat ze al hebben moeten doen en laten om te kunnen adopteren, verslag doen van de situatie met hun kind in de vorm van na-rapportages en ga zo maar door. Als het je dan zwaar valt, of het valt niet mee of zelfs tegen dan is het moeilijk dat toe te geven. Falen en opgeven zijn begrippen die niet lijken te horen bij de opdracht die je hebt aangenomen. Toch wordt er bij de adoptiecursus en later ook in de gesprekken met de Raad voor de Kinderbescherming op gehamerd dat je, juist als adoptie-ouders, niet moet aarzelen om vroegtijdig hulp te vragen. En gelukkig bestaat die tegenwoordig in geruime mate.
En na deze serieuze woorden ga ik nu met Joselore een kopje water drinken uit het Jip en Janneke serviesje. En wachten wij op de terugkomst van haar grote zus en pappa die aan het werk is (lekker hier in huis) en is het straks weer tijd voor een kwartiertje Teletubbies in de sneeuw (groot succes Boukje!) en dan weer eten, in bad en naar bed.