Lekker thuis-vervolg reisverslag 1

Joselore is thuis en terwijl poeslief (mimi volgens Joselore, die sprekend lijkt op de poes die ze bij Lydie hebben, dus direct enthousiast werd begroet) op mijn schoot ligt, Nicolien geniet van even aandacht alleen voor haar vader en Joselore, na wat verzet, heerlijk ligt te slapen in haar bedje, zit ik achter de computer. Eigenlijk veel te moe, maar ook een grote behoefte om alle belevenissen van de afgelopen dagen op een rijtje te zetten, dus vandaar toch nu een bericht.
Na ons 2e bezoek aan de babies van het Mainhouse op donderdagochtend hadden we donderdagmiddag de gelegenheid om nog wat de shoppen bij de Missionpost en de straatventers ervoor. Veel teveel gekocht, maar met als excuus het voorbeeld van een Amerikaanse die voor alle jaren tot haar zoon 18 werd een Haitiaans kerstcadeautje kocht. Ook de venters buiten waren allervriendelijkst en we hebben bijna in alle stalletjes iets gekocht en dat werd zeer gewaardeerd. Enige genante was het feit dat wij, conform de instructies, voornamelijk 1 dollarbiljetten bij ons hadden en dan bij een balie 157 1 dollarbiljetten uittellen is toch wel wat vreemd. Bij terugkomst direct door naar het Toddlerhouse om cadeautjes af te geven (lieve mensen: we sturen jullie z.s.m. de foto's enz).. Ze werden allemaal voor ons naar een kamertje gebracht boven de speelplaats en samen met een van de vaste vrijwilligers, Joyce en Amanda werden de cadeautjes uitgedeeld en uitgepakt. Het was een grote snoep- en ballonnenblaaspartij. Huguerson die Sinterklaascadeautjes kreeg (het is maar goed dat jullie hem snel kunnen uitleggen dat de beste man allang weer naar Spanje is) en direct de beste man in spekjesvorm onthoofde bij de eerste hap, Fanita die direct aan het uitdelen ging, en Nelson die bij het zien van zijn allereerste cadeautje even schrok maar vervolgens letterlijk in de muziekkaart kroop en er mee naar bed is gegaan en toen we hem de volgende morgen bij het klasje weer zagen het ding nog steeds aan z'n oor gekluisterd hield en niet meer wilde loslaten. Naika aanschouwde 1 en ander met grote ogen en met vooral een heel lang lijf: ze is met haar 2 jaar net zo lang als onze Joselore van 4. En het leukste was het daarna om de ballonnen vanaf het balkon af naar beneden te gooien. Joselore deed graag mee want het het effect daarvan had ze al gezien toen ze die ochtend bellenblaasbellen naar beneden liet vallen vanaf het balkon van het guesthouse: een grote meute superenthousiaste kinderen beneden die vechten om het vangen van zo'n bel of ballon.
De NAS raadt het geven van ballonnen af omdat ze gevaarlijk zijn (en dat klopt), maar het plezier wat de kinderen aan die dingen beleven is ongelooflijk. Joselore heeft 1 van haar ballonnen in opgeblazen vorm tot hier thuis mee gehad en overal waar we waren de afgelopen 2 dagen werd ermee gedanst, gevoetbald, gesprongen, gerend enz. Ook al heeft Joselore niet bij GLA gezeten, we zijn heel blij dat we beide huizen en hun kindjes hebben kunnen bezoeken. Ik kreeg echt tranen in mijn ogen bij het zien van hoeveel liefde en zorg de verzorgers maar vooral ook de vaste vrijwilligers de kinderen geven. Joyce zit er al 6 jaar, Molly al 8 jaar en voor ieder kind is er elke dag wel een lief woordje, een grap, een kietel. Hoe krijgen ze het voor elkaar. Zoals Joyce zei: dit is mijn thuis. Nou hopelijk blijft dat zo, want wat zij onze kinderen geven is met geen pen te beschrijven. Natuurlijk is het massaal en moeten ze met zoveel (ik geloof nu in de 80) kinderen strikt zijn, maar het is echt heel bijzonder om te zien. Ook dat al die kleintjes elke ochtend in groepjes les krijgen bij het guesthouse: met z'n 10 aan tafel om te zingen, te kleuren, te leren te luisteren enz. Een klein uurtje lijkt niet veel maar ze steken er veel van op. En dan mensen zoals Melanie, de updatecoordinator die echt alle kinderen kent en, net als Lois, werkende in het Mainhouse, steeds weer aandacht heeft voor een babietje en precies weet hoe ze ze enthousiast maakt en alle kadootje bijhoudt en in hun eigen boxen stopt en ga zo maar door. Maar ja, als ik zo doorga met mijn verhaal kom ik nooit thuis aan!. Vrijdagochtend 18 december was het dan eindelijk zover. Terug naar huis, naar Nicolien en met Joselore. Omdat ons vliegtuig pas om 13 uur vertrok konden we " uitlslapen" maar door alle tijdsverwarring van de afgelopen week zijn we steeds om uiterlijk 6 uur wakker en ik met name, wil dan het liefst direct in actie. Dus die laatste 4 uur duurden lang, ook al had Lois haar geweldige vrijdagontbijt gemaakt met bananacake en carrotmuffins. We wilden eigenlijk gewoon weg.
En ook Joselore was helemaal opgelucht dat het nu echt ging gebeuren. Hier was ze op voorbereid en ze begon ons te vertellen hoe het die dag zou gaan. Het fotoboekje werd erbij gepakt, haar rugzakje op haar rug gezet, de ketting van haar vaste verzorgster omgedaan en we konden vertrekken!. En echt het was onwaarschijnlijk maar waar: alles wat we deden en meemaakten (vliegtuigen, roltrappen, lange, hele lange wachtrijen bij het inchecken voor Air Berlin, koffiedrinken bij Starbucks,, eten bij Mc Donalds (wie zei dat Haitiaanse kinderen niet van frietjes houden: Joselore at ze alsof ze ze dagelijks kreeg, inclusief het dippen van de frietjes in de ketchup) was 1 groot feest. Ze maakte iedereen aan het lachen met haar gekke fratsen op bagagekarretjes. (nooit geweten dat je daar zoveel mee kan!), dansjes met ballonnen en eindeloze kletsverhalen.
De enige moeilijke momenten waren toen we bij aankomst in Miami heel lang voor de gate moesten wachten en we niet uit de riemen mochten en Joselore heel nodig moest en aan het begin van de reis naar Dusseldorf toen ze moe was en zeer uitdagend werd en ging gooien met dingen. Toen we haar corrigeerden schoot ze in een enorme huilbui. Dat hadden we gelukkig eerder meegemaakt en haar dan beetpakken en blijven zingen hielp: binnen een half uur was ze in diepe slaap en werd pas vanmorgen om 10 uur echt wakker. Niet dat dat betekent dat wij veel geslapen hebben. Slapen in een vliegtuig met veel te weinig beenruimte is al een crime, maar als je dochter dan ook in haar dromen je steeds slaat en schopt bevordert dat de slaap ook niet echt.
En dan op zaterdag 19 december dan eindelijk de aankomst in Nederland, maar daarover morgen meer. En hopelijk dan ook met wat foto's.