Joselore, we komen eraan!

De tickets en het hotel zijn geboekt. Het gaat echt gebeuren! Volgende week zondag 13 december reizen we vanaf Dusseldorf naar Miami, daar verblijven we 2 nachten en 1 dag in een hotel om vervolgens op dinsdagochtend door te vliegen naar Port au Prince, Haïti en die middag Joselore in onze armen te sluiten (in adoptietermen: Joselore-day). Vrijdag de 18e december verlaten we Haïti alweer om via Miami op zaterdag 19 december weer op Dusseldorf Airport te landen. Een turbobezoekje en als je dan weet dat we in die 4 dagen ook nog naar het Amerikaanse consulaat moeten voor het Amerikaanse visum voor Joselore (ze is maximaal 4 uur op Amerikaans grondgebied, komt het vliegveld niet af, maar ja je weet het maar nooit...) en uiteraard naar Fondation Boussole, het tehuis van Lydie Parent, waar Joselore de afgelopen jaren heeft gewoond en op bezoek in het Mainhouse (kids van 0-2 jaar) en Todllerhouse (kids vanaf 2 jaar) van God’s Littlest Angels (het tehuis waar we logeren) om cadeautjes af te geven, foto’s te maken (als het lukt) en knuffels over te brengen van ouders die in Nederland nog op hun kindjes wachten, dan kun je je voorstellen dat... Nou vul zelf maar in.
Alles wat we nu doen is voor het laatst met z’n drietjes. Vanmorgen ons zondagse ontbijt op bed (Jan’s specialiteit: kaasbroodjes, fruitshake, ei in gewenste vorm), gisteren met z’n allen de 2 hockeywedstrijden van Nicolien met haar team (ja ik ben nog in de stemming...) bijwonen: eerst in de zaal, toen op het veld. Jan in functie (scheidsrechter), ik al schreeuwend aan de kant (inhaalwedstrijd tegen koploper in topklasse, degradatie dreiging (en waarheid geworden: ze verloren met 1-0, maar gevochten als leeuwen). Vandaag op bezoek bij Jan’s ouders en daarna Sinterklaas vieren met mijn familie (ja, de beste man is nog een nachtje gebleven...) zonder “ gelovend” kind en ga zo maar door.
En dan de komende week allerlei praktische zaken regelen: instructies voor de oppassers (Nicolien gaat een paar dagen logeren bij een vriendin en daarvoor en daarna zijn opa Kees en oma Heleen hier in huis), aankomstkaartje definitief maken, onze koffer pakken en de handbagage en opnieuw alles wegen, alle noodzakelijke officiële stukken in mappen en mee, camera’s opladen, leegmaken, autostoeltje in auto plaatsen, fietsstoeltjes op de fietsen zetten, lijsten met noodnummers maken, lijsten met wat met wie waar en wanneer meemoet, afspraken maken met officiële instanties (Joselore moet binnen 3 dagen na aankomst ingeschreven worden bij de gemeente, binnen 7 dagen bij de IND verschijnen, zo snel mogelijk lichamelijk gescreend worden (op parasieten, ondervoeding, bloedarmoede en controle op TBC (verplicht), check of ze inentingen heeft gehad enz.) enz.
Zoals een van mijn collega webloggers al schreef (Mireille, moeder van Georgens): het is ongelooflijk wat er na aankomst weer geregeld en gedaan moet worden en ook betaald: de IND wil graag 120 euro ontvangen, de adoptiescreening kost, indien niet vergoed, zo’n 600 euro, de adoptie naar Nederlands recht zo’n 800 euro, uittreksel van dit, kopieën van dat. Ze had een heel lijstje gemaakt met de constatering dat adoptie niet alleen een hele lange weg is om een kind te krijgen, maar ook een hele kostbare en eigenlijk alleen nog maar weggelegd voor mensen met goede inkomens. En zeer kwalijke, maar vooral ook oneerlijke zaak, aldus Mireille (hoop dat ik je goed citeer!) en daar ben ik het hartgrondig mee eens. Het kunnen kiezen voor het adopteren van een kind, om wat voor een reden dan ook, kan en mag toch niet afhankelijk zijn van iemands financiële situatie?