De laatste loodjes...

...wegen heel erg zwaar. Kan allemaal mooie beschrijvingen gaan geven voor dit zware gevoel, maar het ontbreekt me aan inspiratie. En de neiging om allemaal k-woorden te gebruiken is heel erg groot.
We wachten nu al 4 ½ week op het visum of duidelijker gezegd: het Haitiaanse paspoort van Joselore met daarin het visum met machtiging voorlopig verblijf (MVV) voor Nederland. Dit paspoort is daarvoor opgestuurd naar de Nederlandse ambassade in de Dominicaanse Republiek (Haiti heeft alleen een Nederlandse consul) en had al weken geleden terug moeten zijn. Normale termijn is 2 a 3 weken en met 4,5 week wachten ziet het er naar uit dat we een nieuw record gaan vestigen.
We kunnen ons slecht concentreren, hebben nergens zin in, zijn moe, chagrijnig, emotioneel. Het enige wat we nog willen is in het vliegtuig zitten naar Joselore toe.
En niet meer Sinterklaas vieren (hoe leuk het natuurlijk ook is voor Nicolien dat we daar nu nog bij zijn en hoe leuk we het normaliter ook altijd vinden), niet naar allerlei recepties, uitvoeringen, openingen, borrels e.d. die volgende week op het programma staan. Helemaal nergens meer heen, alleen nog naar Haiti.
De onzekerheid is nog wel het meest fnuikend. Beter iets weten dan niets. Bijvoorbeeld dat het paspoort zoek is of de koeriersdienst overvallen of dat het wel klaar is maar dat we pas over 3 weken kunnen afreizen of, ach het maakt eigenlijk niet uit. We hebben wel contact met onze adoptieorganisatie en er is navraag gedaan bij GLA en die gaan weer achter de ambassade aan, maar opschieten doet het niet.
De dagen vullen met allerlei klusjes, overal telefoons bij de hand, honderd keer op een dag e-mail checken. Het gaat gebeuren, maar wanneer??? !!!

P.S. Vandaag kregen we de november update van Joselore. Geen nieuws over haarzelf, wel foto’s, zelfs hele mooie, zie hieronder.