Inpakken en..?

Het is gelukt! Drie van de vier koffers die we meenemen zijn tot de nok toe en tot het maximaal toelaatbare gewicht (23 kg per koffer) gevuld. Als er nu nog wat bij moet er eerst iets anders uit of gekeken worden of er nog plek is in de 4e koffer (de koffer van Jan, Dorine en Joselore) of in de handbagage. Drie koffers barstensvol spullen: 1 voor het tehuis God’s Littlest Angels (daar waar we logeren tijdens ons verblijf in Haïti) en 2 voor Lydie Parent’s Orphanage (het huis waar Joselore tot nu toe woont). Spullen die ik de afgelopen weken heb verzameld aan de hand van lijsten en suggesties van de betreffende tehuizen.
Zoals al gemeld is de situatie in Haiti zeer schrijnend. Alle goederen moeten geïmporteerd worden en voor Europese prijzen. Spullen opsturen is onbetaalbaar (alleen spullen verstuurd via DHL komen aan, klein pakketje zo 80 euro verzendkosten) en dus hopen de tehuizen dat een ieder die naar Haïti afreist, en dat is meestal als je je kind komt ophalen, zoveel mogelijk spullen wil meenemen.
Nou, wat ons betreft wel het minste wat we kunnen doen en begin oktober ben ik begonnen met hamsteren.
GLA heeft op haar website een lijst staan met spullen die ze op dit moment nodig hebben en dus zit in “hun” koffer: luiers in diverse soorten en maten, allerlei soorten vitamines, medicijnen (voor griep, pijn, koorts, hoest, diaree, schimmelinfecties enz), desinfecterende gel/zeep, huidverzorgingsproducten voor baby’s en cadeautjes van Nederlandse ouders voor hun adoptiekindjes bij GLA.
Via ons Amerikaanse contact bij Lydie Parent (de ouders van het andere adoptiekind dat nog bij Lydie verblijft) heb ik geïnformeerd naar de behoeftes bij Lydie Parent.
De eerste reactie was: alles is nodig, maar daar kon ik niet zoveel mee. Na wat heen en weer gemail en overleg met de Amerikanen (die zelf half oktober bij Lydie waren en o.a. 40 tandenborstels enz meenamen) zit in de koffers voor Lydie o.a.: heel veel flessen bodylotion voor de zeer droge huid (met sticker erop van Joselore met “ merci pour tout!” , direct het cadeautje voor personeel en Lydie), heel veel medicijnen en vitamines, lakens, waterdichte moltons, zo’n 80 onderbroeken voor meisjes en jongens van 2 tot 16 jaar, zo’n 60 paar sokken voor dezelfde leeftijden, washandjes, desinfecterende gel/zeep, plastic bekers en bordjes, schriften, puntenslijpers, gummen, en, toen er nog plek over was, extraatjes zoals snoepgoed, haarelastiekjes en –klipjes, AH-sneeuwwitjefiguurtjes met huisje, reuzenballonnen met elastiek eraan, sandalen, nep-crocs, kleren, enz..
Met dank aan de (financiële) bijdrages van o.a. Willemien vR., Boukje en Jeroen, Jan-Joris, Jessica, Jesse, Zeb en Zenna (spaarpotten omgekeerd!), pappa en mamma K, Carolien en Jan, Karin en Mascha, Henrice en Jan, Leonieke en Bas.
En met dank aan mijn moeder die gisteren, tussen 2 ziekenhuisbezoeken aan mijn vader door, eerst samen met mij 10-tallen doosjes medicijnen en vitamines heeft voorzien van Franse resp. Engelse teksten, overtollige verpakkingen heeft verwijderd, alles waar iets in kon heeft gevuld met kleiner spul en toen de eerste koffer heeft ingericht, iets dat ze kan als geen ander.
Zelf gisteren en vandaag de rest gedaan. Tussentijds steeds wegen, want het lijkt niet zoveel, maar het weegt allemaal wel veel. Zie bijgevoegde foto’s van voor en na deze exercitie.

En nu? Nu is het wachten op het telefoontje met het bericht dat het visum van Joselore klaar is en vervolgens het bericht van GLA wanneer we worden verwacht in Haïti (zij geven data en zelfs gewenste aankomsttijden vliegtuigen door).
Laat maar doorkomen dat bericht. Wij zijn er klaar voor! En ongedurig aan het worden. Lagen vannacht beiden wakker met hetzelfde gevoel als voor de geboorte van Nicolien, bijna 12 jaar geleden: 2 weken voor de uitgerekende datum er klaar voor zijn, toen ging de uitgerekende datum voorbij, en toen duurde het nog bijna 2 weken voor ze kwam. In dit niet geplande tijdsvacuüm kwam er niets meer uit onze handen.
Wat is dat nou een week of twee op 4 jaar wachten zou je zeggen, maar zo werkt het toch niet. In de wachtstand staan went nooit.
Bovendien zoek je naar zekerheden, ook voor Nicolien en de rest van je omgeving. Wie vangt wanneer Nicolien op, vieren we Sinterklaas nog met de familie (6 december) of in het vliegtuig, kunnen we nog naar die vergadering/zitting/uitzending enz. Geduldig wachten, er zit niets anders op.