Een kennismaking...

Wij zijn Jan, Dorine en Nicolien uit Arnhem.
Nicolien is onze biologische dochter en alweer bijna 12 jaar oud.
Haar komst was een groot cadeau, maar wel eenmalig.
Onze kinderwens bleef echter bestaan en daarom besloten wij het grote adoptieavontuur aan te gaan.
In januari 2006 begon dit avontuur met het aanvragen van een BKA-nummer bij het Ministerie van Justitie waarna de adoptietrein (of beter gezegd stoptrein of boemeltje) in werking werd gezet.
Eerst de verplichte voorlichtingsbijeenkomsten (6 dagdelen) in mei en juni 2006.
Vanwege onze leeftijd (42+) vielen wij onder het zgn IBO-regime. D.w.z. dat “een bijzondere geschiktheid” voor het adopteren van een kind van 2 jaar of ouder aangetoond moest worden. Daarvoor werden wij een hele ochtend onderworpen aan psychologische testen gevolgd door 5 gesprekken met de Raad voor de Kinderbescherming in Arnhem. Onze hele ziel en zaligheid werd blootgelegd.
Alle rapportages tezamen werden weer naar het Ministerie van Justitie gestuurd, die in december 2006 onze “beginseltoestemming” afgaf: het papiertje dat ons toestemming geeft tot adoptie van een kind en waarmee we ons tot een adoptieorganisatie konden wenden.
Wij kozen voor FLASH, een kleine organisatie in Malden, die adopties doet (inmiddels deed, want ze zijn overgenomen door de Nederlandse Adoptiestichting) uit Sri Lanka, Hongarije en.... Haiti, het land van onze keuze.
De keuze voor Haiti (in het Caribische gebied naast de Dominicaanse Republiek) werd ingegeven door meerdere argumenten. Allereerst vielen heel veel landen voor ons af omdat wij alleen kinderen van 2 jaar en ouder kunnen adopteren. Ook vielen vele landen af omdat je daar gedurende lange tijd moet verblijven (zoals Nigeria of Polen of...) hetgeen met werk en school Nicolien niet mogelijk was. Tijdens de 2e voorlichtingsbijeenkomst kwam een ervaren adoptie-ouder haar verhaal doen. En zij had 2 kinderen uit Haiti. En toen keken wij elkaar aan en dachten: dit heeft zo moeten zijn. Jan is nl na zijn studie en voor zijn 1e baan (in 1990) 6 weken in Haiti geweest, op bezoek bij een studievriend die daar werkte voor een handelsmaatschappij. En ik, Dorine, heb op de middelbare school een werkstuk gemaakt over...ja, inderdaad Haiti!
Niemand had ooit van het land gehoord maar mijn vader droeg altijd bijzondere onderwerpen aan, vooral politiek gevoelige.
Verder zijn we allebei francofielen en in Haiti spreken ze Frans (nou ja vnl Creools weten we nu en dat is toch andere koek) dus de keuze was gemaakt.
We konden al in januari 2007 op intake, eind maart lag ons dossier in Haiti en toen was het wachten op een voorstel. Tot begin 2007 was het gebruikelijk dat je maximaal 3 maanden later een voorstel had en dan het wachten begon omdat de hele procedure in Haiti dan pas van start gaat, maar wij hadden pech. Doordat het stokte in de laatste fase van de procedure (bij het ministerie van binnenlandse zaken dat de paspoorten afgeeft) kwamen er geen adoptiekinderen het land uit en dus ook niet uit de kindertehuizen. Die konden doordoor geen nieuwe kinderen opnemen en dus konden er ook geen voorstellen worden gedaan.
Uiteindelijk duurde het 10 maanden voordat wij een voorstel kregen. Op 17 januari 2008 ging de telefoon Marti van FLASH aan de lijn met een voorstel van een dochter van net 2 jaar oud in goede gezondheid en met de naam Joselore. Ik geloofde het eerst niet: wij hadden nl geen voorkeur voor geslacht opgegeven en een leeftijd tussen de 24 tot 48 maanden en ik was dan ook compleet voorbereid op een voorstel van een zoon van bijna 4 (er zijn meestal meer jongens en die zijn moeilijker plaatsbaar, vandaar), dus de verrassing was compleet.
Het eerste wat Nicolien deed (toen bijna 10 jaar) was het bellen naar de moeders van 2 vriendinnen met de vraag of ze tzt met Joselore langs kon komen om het haar te laten vlechten, want dat zag ze mij niet doen (Nicolien was een halve jongen toen ze klein was, wilde nooit iets in haar haar, dus ik ben compleet ongetraind).
En toen begon het wachten opnieuw. Er stond zo’n 12 tot 18 maanden voor de procedure en wij hadden het dan ook over: mogelijk voor de zomer van 2009, maar dat was voor onze omgeving zo ver weg dat toen de zomer van 2008 aanbrak velen mensen vroeger wanneer ze nou kwam. Nou niet dus.
En nu is het najaar 2009, oh nee bijna winter 2009 en bijna 24 maanden later en gaat het toch echt gebeuren: binnen een paar weken kunnen wij Joselore gaan ophalen in Haiti. Het wachten is op het Nederlandse visum in haar Haitiaanse paspoort. Zodra dat binnen is (vanuit de Dominicaanse republiek, want daar zit een Nederlandse ambassade) krijgen we bericht wanneer we kunnen afreizen en dat is meestal 10 a 14 dagen lager. Wij rekenen nu op begin december.
Meer over Haiti en het kindertehuis waar Joselore nu nog woont in een volgend reisverslag.
Wil je meer weten over de adoptie en de adoptieprocedure? Kijk dan bijv. op de website: www.familieroskam.nl. Zij hebben in juni hun tweeling opgehaald en hebben een zeer informatieve website met veel informatie, links, weblogs etc.

Dorine